Den Laplandschen tovertrommel

De aanspraak van Lukretia
Voor dat zy haaren kuyschen boezem doorstiet.

O mynen lieven Vader! en ghy mynen man Kollatyn! my noch dierbaarder als het licht van deeze oogen! verhinder my niet van een eynde te maaken, te gelyk van myn leeven, en van myne rampen! Nooit zal Romen denken, ten zy ik deezen boezem doorstoot, dat ik my overgaf niet uyt de vreeze des

[p. 26]

doods, maar uyt de vreeze voor schande. Indien ik voortga te leeven, wie zal zo zwak zyn van te gelooven, dat de beduchtheyt voor de haatelyke aantyging van overspel met een slaaf, zich eeuwiglyk zou hebben vastgehegt op myn geheugen? wat een smet, wat een schandvlek zoude het zyn aan mynen goeden naam, van liever het leeven te kiezen als de overspeelige Lukretia, dan te sterven als de kuysche Lukretia? Ach laat uw toegeevendheyt voor myn [p. 35] persoon niet verongelykend zyn aan myn goeden naam! Want ziet ghy niet, dat ghy niet myn leeven, maar myne oneere komt te spaaren; myne achting sterft in het leeven van myn persoon. Ghy merkt of overweegt niet, door dat toegeevent gedrag, hoe veel ghy aan de beleedigingen van die natuur gaat toegeeven; en de sluymeringen eens mans behooren niet, door de strengheyt van myn noodlot, gestoort te werden by vermoedens en jaloezyen. Doch indien myne ongestraftheyt de sluyzen zoude openen aan onwettige begeertens, dan zal een ongebonden lust alles overstroomen met een zo wilde ruysbeek, dat de vrouwen zich niet zullen vergenoegen om de bedden haarer mannen te bevlekken in hun afzyn, maar zy zullen zelve, gelegen in hunne armen, de omhelzingen des overspeelers dulden. Want wat vrouw is verzekert, als Lukretia is geschonden?

En ghy, myn waarde man, hoe kan uwe ziel zo laag nederzinken van my te willen omarmen, wanneer ghy komt te gedenken, dat ghy niet uwe huysvrouw omhelst, maar de hoer van den snooden Tarquyn? En ghy, myn waarde Vader, hoe kond ghy uw gewaardigen van Lukretia uwe dochter te noemen, die zo ongelukkiglyk haare kuyscheyt verlooren, en zo godlooslyk die kuyscheyt heeft geschonden, dewelke my van myne kindsheyt af was ingeboezemt by de wonderlyke leertucht van uw huys? En o! my snood en elendig mensch, kan ik zien dat myne kinders my beschouwen met hunne onnoozele oogen, daar den kuyschen schoot die hun droeg zo schandelyk is bevlekt door een overspeeler? Zou myn lydend licghaam zyn bezwangert by dien gepurperden boef, wilt ghy my doen leeven om de vrucht des overspels voort te brengen? plaatst niet voor myne oogen den luyster van myn voorig leeven, waar in zo er iets rechtvaardigs en goeds wort gevonden, eene nacht, eene noodlottige nacht alles heeft bezoedelt, toen ik dien doodelyken vyant, als een vrient vermomt, ontfing in myn huys. Myn leeven is my langer geen vermaak, het is my haatelyk, het is my een last, een onverdraaglyk gewigt dat ik niet kan torssen, als ik bevint dat den yver voor de kuyscheyt de eenige oorzaak is geweest van myn bederf: Ja, ja, den vervloekten overspeeler was niet zo zeer ingenoo-[p. 36]men om myne schoonheyt, als myn kuysheyt te vertreeden; dat was het zeegetêken van zyn verlangen.

Indien dat het loon, de vrucht van myne onthouding is geweest, wat staat my te wachten van die vrouwenkracht en overspel, als een ergelyke bloodstel-

[p. 27]

ling voor schande in de opentlyke bordeelen? Helaas! helaas! myn zuyver en onbezoedelt gemoed kan het gezelschap van myn bemorst en geschonden licghaam niet dulden! Het is my onbewust of de wetten des licghaams zyn onderdanig aan het gemoed, ofte niet; doch ik ben beducht dat de ziel geen macht genoeg bezit om natuur 's beweegingen te stuyten, en het licghaam zo ongevoelig te maaken als het gemoedt. Indien deeze licghaamelyke broosheyt, in spyt van den weerzin des gemoeds, tot de gevoeligheyt van zulk een haatelyk en verfoeielyk vermaak is gedrongen geweest, och Vader! och man! vergeev' my, en staa toe dat het eenigzins schuldig deel zyn schuld mag verzoenen door deezen dolk. Indien ghy wiert beheerscht door den waaren Romeynschen geest, dan zoud ghy zelfs den misdaadiger dooden, verre van de voltrekking te willen verhinderen. Neen, neen, ik kan het denkbeelt dier onheylen niet gestadiglyk dulden voor myne oogen, en ik wil geen standvastig geheugen verblyven van myn oneer en schult. De vrouwelyke kunne wort beschuldigt met onstandvastigheyt des gemoeds, en de tyd, die deezen angst en hartstogt mogt verzagten, kan 'er gevaarlyker en strafwaardiger doen opkomen. Kwam ik de straffe uyt te stellen, veelligt mogt de misdaat komen te behaagen. Laat my los, laat my los! Staa my toe van deezen boezem te doorstooten met dien dolk, alwaar dien roover van myn eere, my den eersten wapenkreet van zyn lust gaf, door deeze borsten te drukken door zyne beevende vingers, de welke zwoegden door wanhoop en raazerny. Beweeg my tot geen medely; want indien ik myn leeven spaar, spaare ik eene overspeelster; indien ik een overspeelster spaar, spaare ik zelfs het overspel; en wierde ik eenmaal zo verre gebragt van het overspel te spaaren, dan mogt my het overspel behaagen; en dat zo zynde, veelligt behaagde my den overspeeler zelf. De eens begonnen snoodheyd stuyt nimmer in den beginne, maar gaat in praalstaat-[p. 37]sie voort, tot dat zy de helsche volmaaktheyt heeft bereijkt. Ik heb nergens ontlasting nogh rust, en ik heb, zynde zonder een ooggetuygen van het bedryf, geen middel om eenig geloof tot bevestiging in te winnen, dan door die waarheyt te verzegelen met myn bloedt.

Wel aan dan, myn ziel zal myn getuyge zyn voor den verschrikkelyken rechterstoel van Minos en Acheron: Die ziel zal den koninglyken ontschaaker van myne eereschending, en van myne lighaams besmetting, beschuldigen. En ghy myn aardsch licghaam, dewyl ghy de oorzaak des overspels hebt voortgebragt, en uw zelven hebt verraaden tot de omhelzingen van dien dwingelant, ontslaa mijn worstelende ziel, stort uw bloed uijt tot verzoening! Ha dat mijn dood een gelukkig voorteken zy van het spoedig verderf van dien hoovaardigen vader, en van dien rampzaligen zoon.

En ghy, mynen man! my eenmaal zeer waard, en ghy mynen eerwaarden vader! wiens teder oog, en voorige blymoedige tegenwoordigheyt, myne

[p. 28]

schande en myn ongeluk my thans gewilliglyk doen ontvlieden, en alle myne vrienden, vaarwel! Nooit zal Lukretia tot een eerloos voorbeeld worden voorgestelt aan de adelyke Romeynsche vrouwen, als of eerloosheyt en leeven te zamen in haar konden standhouden.

Dit gezegt hebbende dompelde zy den dolk in haaren sneeuwitten boezem, hebbende maar alleenlyk een oogenblik tyds overig om te zeggen, wreek de beleedigde Lukretia; welk verzoek wiert volbragt door de verdryving van Tarquyn en zyn geslacht uyt de heerscappy van het weerelddwingent Romen.