Den Laplandschen tovertrommel

Op het eerste toeval van de voetjicht.

Zyt welkom onderpand voor 't minst van tachtig jaar,

En uytstel voor 't transpoort op 's kosters zwarte baar.

Ghy die het paerd des doods heldaftig durft bestryden,
En triomfant'lyk op den smeerpot komt te ryden;

Ghy, die den lyfstaffier zyt van een gouden troon,

Den purp'ren hairbant steunt van 't hooft dat torst een kroon,

Ghy die den straffen raad verzelt, die harde bollen
Die dikmaals zonder uw van 't kussen zouden rollen;

Ghy, die verheven op een schepens rechtbank zit,

Dien rechter waarschouwt, die een av'rechts vonnis spit;

[p. 17]

 

Gy die in 't bont gekast van zachte kamermuylen,

 

Den knegt doet lagchen, wyl het heerschap zit te huylen;

 

Ghy, die ook veeltyds uyt den teen van een Prelaat,

 

Hem doet gedenken aan een pyn die dieper gaat;

 

Ghy, die gewoon zyt op Jakoba's knien te zitten,

 

En Laïs aanport om op de arme Meyd te vitten;

 

Van waar komt deese gonst, van waar die stramme bô,

 

Die thans myn loof hut eert? - Ach my! - de duyvel! -O!

 

Gelyk als God Jupyn 't zich oudtyds liet gelusten,

 

Om onder 't stroodak van een leeme stulp te rusten,

 

En te vermaaken met het gastvry boerefeest

 

Van Philemon, die nooit zo was geeert geweest,

 

Ja, die verkreeg het geen hy kwam dien God te vergen:

 

Ey voetjicht, gun me een bede, ik eysch geen goude bergen,

 

Hoewel ge een Godheyt zyt, en een onsterfflyk beelt,

 

Uyt Venus zeeschulp by den God des wyns geteelt,

 

[p. 23]'k Zeg, gun me dit verzoek, en wil my voorraat schenken,

 

Om uw te onthaalen, of wil nimmer op my denken.

Te dier plaats stak dien Laplandschen Trommelslaager een stok in het wiel van zyn beknopte harangue; en dewyl my op dat moment een Klinkdicht te binnen schoot, gedicht in een onverdraaglijk overval van tandpyn, betaalde ik dien geest zyn peper met saffraan, en herhaalde hem de onderstaande vaerzen.