Den echo des weerelds. Deel 1

[p. 41]

No. 6

Maandag, den 26. November 1725.

Potui est Humor ex Hordeo & frumento in quandam Similitudinem vini corruptus.
Tacitus. de morib. Germ.

KAmpo Kampo, (riep onlangs een Heer die ruym zo luydruchtig van Galm is als de Vysel eens Apoteekers) Wyndrinken en Grootspreeken is geen Konst, maar zig dagelykx aan een Drank, die zo heet als Vuur en zo zwaar als de Zonde is, te verkroppen, is wat anders te zeggen als Stilstaan. Een Maaskarper die de Wyn behandelt als een omgekeert Suykerbroot, dat is, die met een gemeen Kelkje begint, en met Bokaalen eyndigt, komt doorgaans na de Beurs glyden met een Voering van anderhalve Drielings Fles Rynsche Wyn en Kanarie Suyker tusschen zyn Opperhuyd en Ingewanden, dat weet, ziet, en tast de Weerelt; doch wie van die Scheepjes Schellings Wynridders durft zyn Vat vol pompen met het Mofs Gorgel water van BREEMER-Bier?

[p. 42]

Benje nieuwschierig Paai, (vervolgde hy) om dat Monster-mirakel eens te beschouwen met een omgekeerde Verrekyker, dan zeg Ja? Ja (gaf ik tot Andwoort) want ik ben berecht van Naby, dat men die BREEMER-Bruynvisschen in hun Traan ziet omwentelen, als Zeelten die gestooft worden in hun eygen Bloed; en dat zy als geschilderde Ixions in gefiguureerde Tabakxwolken staan, zitten, of leggen te wroeten.

Wy stooven op na die manmoedige Resolutie, en myn Leydsman geleyde my eerst in een Steeg, en toen in een Voorhuys, van waar wy malkanderen langs en style enge Trap nakroopen, als een Paar Weezels die in Maatschappy op de Eyerjagt elkanderen nasluipen door een enge Scheur. Reeds was ik geavanceert tot aan de Deur toen een bezoopen Bierbast uyt die Deur kwam uytrollen, die my niet alleenlyk tegens 't Lyfen van al de Trappen liep, maar my desgelyk door het Voorhuys tot op de Straat schoot, en dat zo gemaklyk, als een Jongen een Elzen prop met een y zere Stamper door een Houte Buys weet te spatten. Ik krabbelde weer op, en na veele arbeydzaame Poogingen won ik de Breemer Saal, alwaar ik gerecipieert wiert door den Kastelyn wiens Tronie de beklaaghlyke Welkomst des Winters verbeelde, en die my een laage Stoel wees om daar op te hurken, in welke Gestalte ik al het Air had van een Amerikaansche Wilde van Kikapoux, die over de Starrekykkunde der Dronkaards mediteert op een versch ontstooke Vreedes Kalumet.