Kirchröatsjer maiblómme

[p. 52]

Nit jroeës, doch al loeës
(Sept. 1927)

Tswai kinger, 's ovvends, die jinge
In Kirch doeëze kèâtse lèaje.
Hinger 'n kunt ee klingt jespringe:
‘Waat! iech duch ooch ing jèave’.

Ze waade op 'm mit éé plezieër
Dat woar noa zienne zin.
En ze jinge tsezaame doe wieër
Onger 'n drije non Kirch erin.

't Woar 'n van hêêm ôês jezâât:
‘De kèâtse lèaje bij St. Joeëzef’.
Doa hant ze ooch ing doeës jelâât,
Ing anger bij de Módder-Joades.

Doe hot dat klingt nog de zieng;
't Zèat drum an de ang're:
‘Wem zól iech noe jèave de mieng?’
En ze bejónne dermit tse wang'le.

Bis ze koame bij St. Antonioes
Doa winkt ing vrauw 'n tsouw:
‘Let ze mer doa en jut erôês’
En ze kreeg 'n al mit der mouw.

Doabij hieëft ze dat klingt jet óp.
‘Nee! Antonioes kriet ze nit’,
Zèat dat kink hel-ë-weg dróp,
‘Dèa hat joa nog kèatse-lit!’

Doaróp loos de vrauw 'm mer joa.
Doe noa der hl. Sebastianoes
Bij dem blêêve ze alle drei sjtoa.
‘Dèa hat jing’, zèat 't, zoeë loeës.

Dem wôêëte dan de kèâtse jerikt
Van dat mèadsje, nog zoeë kling.
Et et wórp doe noam 'ne blik
Offe ooch danke winke ding.