Kirchröatsjer maiblómme

[p. 53]

Errin jevalle

Ing famielieë van hij erum, der man en de vrauw, zoosse óp 'ne sjunne zómmernommedieg in et läubje van hönne nette en jroeësse jaad, dem der man zelver piekfain in oade hool en zieng vrauw ummer zón vräud draa hot, went de blómme drin zoeë sjun an 't blui-je woare.

De vrauw heel hön hòfjöarieg kink opëne sjoeës; dem dóng die jouw lóf bôêsse jót, wat et dan ooch tseeje wól durch mit heng en bing tse sjpattele. Ooch de eldëre zelfs kôêët dat hòf sjtundsje rès nit sjaade; der dââg durch hauwe ze 't döks druk in hön kling kooloonieaalwaare-je-sjefje, dat tsemliech flot jing.

Noen bedeenet in hön plaatsj 't Clara, de maad, de kónde die um die tsiet jet hoale koame.

Op êêmoal bringt de maad 'ne brif en zèat derbij: ‘Hij is êê tellejram’. ‘Went dat mer nuuks van de tant Fiena is’, zèat dróp de vrauw an der man en wie hèa àâ tse lèaze vingt zèate: ‘Joa, dat is at ezoeë, doa sjtêêt et: ‘Kóm um zes oer mit der tsóch; lot inne waan non baan kómme; kan nit jót tse vós jòa. Tant Fiena’.

‘Oa juddet!’, zèat de vrauw, ‘kunt die at wieër! Went ze hij is, dan meent ze alles tse kunne dôêë, wie ze et wul en jidderinne mûûët ziech noa hör fuuje’.

‘Joa!’, vilt de maad 'r dri, ‘en wie nuisjierieg is ze nit! De letste kieër, wie ze hij woar, hat ze miech boave in mieng kis alles noa jesjnuffeld en durchêê jewórpe; en kunt ze nôê at wieër?’

‘Jaa, da's woar’, zèat der man. ‘Wen die hij in hôês is, zouw me bauw ezoeë leef die tsiet an der Nordpool zitse. Iech mint al dat ze, wie ze 't letste moal hij woar, nit erg tsevrije sjêên tse zîêë. Iech dâât drum, ze wuuër nit kómme. Witste evvel wat ver dunt, vrauw? Ver vââre mit der nieëkste tsóch bis Ramung noa mie broor, dem iech zoeë lang nit jezîêë han. De tant zal nuuks koats derva dinke, went ze ós nit hêêm ââtruft en ver broeche derbij zoeë lang niet voet tse blîêve. 't Clara zèat 'r ainfach, dat ver at êê paar daag verreest zind en nit wus, wan ver tse-

[p. 54]

ruk kûûëme. Iech wed, dat ze dan der angre dââg at wieër aaf reest.’

‘Dat jêêt’, mint de maad doaróp, wie de vrauw ziech nog druvver an 't bedinke woar. ‘Iech zal alles wal jót bezörje, went 'r voet zid’.

Ing hòf sjtónd dernoa woare die tswai reezevèadieg en de vrauw woar nog drââ, de maad mer alles jót aant hats tse lèaje en zèat nog: ‘Went de tant dan wurrem voet is, mós de ós dat trek tellejraafeere; hij has de 't adres; 'ne waan broechs de ónnit non baan tse besjtelle; doe zèas ainfach doe kunts nuuks lèaze, da kan ze 't diech nit lang uubel nèame’.

Doamit trókke die drij ze ââ - 't kink noome ze ooch mit - oane dra tse dinke, of ze zelver zoeë ónââjemeld in Ramung wilkóm wuuëre.

Onjevéar um vunf oer kòchet 't Clara 'ne ekstra jouwe kaffieë, sjnêêt sjink tserèat, ding bruuëtsjere paraat mââche, noem zoejaar 'ng pottelieje wîên van de aarieët aaf, die 't ooch at paraat doa sjtellet. Went de tant dan koam, broechet ze nit mieë lang alles noa êê tse kroame, bis hem óp êêmoal in vool, dat 't vuurwende munt, van jaar nuuks lèaze tse konne.... ‘Och’, dâât 't doe, ‘iech zaan livver ver hant jêê tellejram krèje, dat huurt ziech nit zoe dóm ââ’.

't Woar tjèan hòver zivve, doe wôêët plötsliech heftieg op de sjel jeduit; 't kliengelet els went koajónge 't dunge. De maad lêûft kieke en joa, doa sjting ze, de tant Fieng. ing erje dicke, uvvermieëssieg sjwoar madam, mit roeë, dikke bakke en fónkele koa ôôge.

‘Jódden dââg, madam’, häuchelet de maad, ‘Kómt Uur ós flits bezukke?’

‘Dat zals de doch wal wisse’, kèaket de tant Fieng de maad ââ, wie ze in et hôês erinner koam. ‘En woavuur woar jinne waan an der baanhof, wie iech 't doch in et tellejram bestelt hauw’

‘Ee tellejram? Mieng leef tant, hat Uur des êê jesjikt?’

‘Dat 'r doa nuuks va sjiengt tse wisse’, zèat de tant, ‘is miech doch erg ópvallend; doa zal iech miech evvel 'ns

[p. 55]

noa erkóndiege, wie dat is. Mer woa zind êêjentliech de Hersjafte?’

‘Me! Uur treft 't huu evvel èatsj sjlèat’, bejón benoa sjtroddelend de maad, die bang woar, dat ze ziech vermoellet, ‘'t dêêt hön lêêd.... 't zal hön lêêd dôêë’, verbesseret ze ziech jauw, ‘went ze vernèame, dat Uur hij jewèa zid. Alle tswai zind noa Ramung op bezuk jejange; 't kink hant ze ôôch mit’.

‘Ezoeë!’ zèat doaróp de tant jants lies, ‘dat is evvel zóngerliech ópvallend, wail ze doch angesj jaar nit reezeloestig zind. En wannieë kómme ze dan tseruk?’

‘Ja! Dat wêês iech ónnit, doa hant ze miech nuuks van jezâât; flits in tswai wèche’.

‘Nodda!’ zèat die doe dróp, woabij ze der manktel en der hód aaflâât en noa 't wôêëntsimmer introan. Ze zats ziech an der dusj en lees ziech van de maad alles óptoafele, wat 'r jót sjmââchet; dikke tante hant jeweunliech ooch jouwe hônger, bezóngesj went ze urje óp bezuk junt.

Wie ze jet um jang draa woar, vroagt ze óp êêmoal de maad: ‘Klara, kants de inne 'ns dervuur sjikke, vuur tse huure, woa 't tellejram va miech blîêëve is?’

Doe versjrekt ziech de maad, wail 't dan joa erôês koam, dat waal êê kómme woar, bis ze plötsliech op 'ne jedanke koam en zâât, dat ze dizze middieg zónne âât brif höt krèje, evvel ze kank dat nit zoe jenauw. Wen dat 't da flits is, dan jung ze 't ins krieje’.

Mer wie ze 't de tant kiekke loos, doe wôêët die evvel koad. ‘Doe dóm sjoaf, datste bis’, kèaket ze hem ââ, ‘dat is doch et tellejram, woa dri sjtêêt, dat 'r miech 'ne waan noasjikke zult en wents dôê dan zoe sjlèat leaze kants, wietste zèas, warum - dat zââg miech doch 'ns - has dôê duppe 't dan óp jedoa?’

De erm maad wôêët ónger dat bekîêve, jants roeët wie 'ne sjrôêthaan en sjtammelet jet van ôês nuisjierieghêêt 't jedoa tse han, woanoa ze zoe jauw wie meujeliech noa de kuche erinner vèajet, um aan et kuche-jereppels hör erjer ôês tse losse; en tselets sjtoeësset ze nog ing flesj wiên óp de trîêët um, woadurch van dat sjerver-jekliengels de tant jants nerveus non kuche erin kunt en ooch doavuur nog aan

[p. 56]

tse sjoebbe ving, wail - wie jezâât - ze mint uvveral 't woat tse mósse dôêë.

Ooch sjienget ze jet tse aane, went ze 't ooch nog nit bejrêêf, wie de zââch mit 't tellejram êêjentliech tsezââme hóng. Evvel ze lees et ziech nit merke en kummeret ziech winnieg drum, dat ze de jezelsjaf van hör verwante misse mónt en vuur aaf tse reeze de nieëkste daag, dat voor 'r allens jaar nit in; en dat hauw de maad doch zoeë jehoft!

Vunnef daag jinge verbij; de tant woar wie in êêje hôês, kommandeeret de maad in alles wat ze wól, lees ziech jót bedeene van er, in êê woat, jinne hauw jet mieë tse zââge wie zîê, doarum wôêët ze de maad mit der dââg lestiejer, bis óp der mörje van der zesde dââg 't Klara vlêêsj woar hoale en der brifdrèajer inne an de maad adresseerde brif brâât: ‘Noe kiek doch 'ns hij; de maad kan bauw nuuks lèaze, wie ze zèat en die tswai sjikke noe dör zónne lange brif. Doahinger sjtikt jèt, dat hauw iech miech wal trek jedâât en zoe sjiengt 't dan ooch tse zîêë’. En ze noom ziech der bril en lèazet, wat in der brif sjtóng:

‘Klara, ver hant jidder dââg jemeent, êê sjrîêve van diech tse krieje, of de tant Fieng nog doa is. Ver kunne nit langer mieë hij blîêve; mie broor is va jister ââ óp rees en uvvermörje vieërt de vrauw ooch voet; et blieft ós drum nuuks angesj uvver, els mer noahêêm tse kómme. Tellejraafeer zoofort, wie et is, evvel verberg dizze brif jót; went de tant em zeug, ding ze dervuur ôês de hôêt vaare; dat kants de diech joa ooch wal dinke’.

Wie de tant Fieng dat jelèaze hauw, sjpróng ze jants jrelliech druvver óp; ze zâât jêê woat, noom vèar en ink, zats ziech tse sjrîêve en wie ze vèadieg, jauw allebij de brivve in êê anger koevèrt jedoa, dat ze jót tsouw klèavet en wie de maad koam, dör nog jezâât, mit de sjtreng wiezóng, dizze brif nit óp tse dôêë, ennem höre deenshèar tse uvverjèave, went ze ôês Ramung tseruk kuuëme; doe ding ze zich ââ en.... voet woar ze.

‘De!’, zèat de maad dernoa, ‘noen zind ver ze da endliech kwiet; noe zind die vroeë, dat ze tseruk kunne kómme. Iech wil 't hön mer jauw joa melde’.

Nog derzelbe oavend koame die wieër en 't Klara be-

[p. 57]

jón alles tse vertselle, bezóngesj dat de tant et mer nit drôês hai krège, dat zie vuur hör woare voet jejange en.... zèat et tselets: ‘De tant hat uuch zoejaar nog 'n brif hij jelósse; iech zal em ins jauw krieje joa, dan kant uur em ins lèaze’.

Mer doe woar et an hön, ziech druvver tse erjere, wie ze die tswai brivve ôês et koevèrt noome, der hönne en dem, dèa de tant jesjrieëve hauwr, woarin sjting, dat tse 't nit kunt bejrîêfe, wie ze ziech ââjestelt hant, zoeë zelfs, dat ze vuur 'r wuuëre lôôfe jejange. Ze wuuër kómme, hön mit tse deele, dat ze alle obst, wie bieëre en eppel, ôês hör jroeësse sjun obstwijje hön ónentjeltliech sjinke wool, vuur 't in hön jesjefje tse verkôôfe en worââ ze dan jewis êê sjun heufje jeld aan verdeenete; ze broechete mer tse kómme en et aaf tse dôêë. Evvel noa wat noe vuurjevalle wuuër, zouwe ze mer sjtil doa blîêve....

De lang jezichter, die ze noa dat lèaze alle drij - de maad mit derbij - mââchete, kan me ziech lîêët vuursjtelle.