Kirchröatsjer maiblómme

Os Auw Sjutserij óp Tsint Sebastianoesdââg
(19 Jannewaar 1932)

Flêûteklank en trómmesjlââg

Durch der kauwe winktermörje dringt.

Et is Tsint Sebastianoesdââg,

Dèa vuur de sjutse inne fesdââg bringt.

Langer wie drijhónged joar

Oerauw sjtadoette hön huu wîêze,

Ziech tse sjaare vuur der altoar

Um Jod tse danke en tse prîêze.

Drijhónged joar, - wat ing tsiet!

Wievul is zait dem verjange;

Wievul, wat huu i truummer liet,

Wat ins i jlants en prach jesjtange.

Hersjer, die de welt betswónge,

Mit miensjeblod hönne roem vermieërt,

Dön me hymne hat jezónge

En als Jötter hat jeieërt.

[p. 32]

 

Mar, wat hat diech, Auw Sjutserij,

 

Durch die joarhónderde hinjeveurd?

 

Wèa sjtóng i sjtorm en drang, diech bij,

 

Dat diech dat alles nit bereurd?

 

Op krisliech fóndament jebouwd,

 

Als eksjtêê echte katolliesje jloof,

 

Tsint Sebastianoes ââvertrouwd,

 

Dat woar, wat diech kraf en ôêsdoer joof.

 

 

 

Mar ummer bleefs dôê nit jesjpaard,

 

Ooch dôê kins daag va lêêd en noeëd,

 

Went krig mit ieëlend ziech jepaard

 

Os lendsje hauwe hêêmjezôêët

 

Da tseejets dôê die sjutsehats,

 

Wie dieng jesjiechte et ós vertseld,

 

Mââchets va dienne zilversjats

 

Mennieje wèatvol plâât tsouw jeld.

 

 

 

Langer wie drijhónged joar

 

(En dat is de sjönste kroeën)

 

Has dôê, went et brónkdââg woar,

 

Bejlaid ós sjun protsessieoeën.

 

Drum ier sjutse, bedinkt et waal,

 

Wat uung vuurjenger hant jedoa,

 

Bevolgt hön herliech iedeeaal

 

En niemoals zalt ier óngerjoa.

 

 

 

Tswoar is vuur uuch in letster tsiet

 

Mennieje sjunne jebroech verbij;

 

Der sjutsebroch, dem zit ier kwiet

 

En wat erjër, ooch pólver, buks en blij.

 

Waal is noe winniejer jevoar

 

Bij 't sjisse mit boag en pîêl,

 

Vuural wie et döks vrui-jer woar,

 

Der lêûf vol pólver en 'ne kóffere kîêl.

 

 

 

Mar, sjpas mós zîêë, huu vuural,

 

Op Tsint Sebastianoes nââmensdââg

 

Drum sjloes mit alle ernste kal,

 

Bij uuch hersjt huu vräud en ring vermââch,

[p. 33]

 

A keezer en kunnik nog ing bit,

 

Die iech an hön richt als auwe vrunk:

 

Zörgt, dat went ier aan-et tseche zit,

 

Nûûs aan die tswai auw joebielaare kunt.

 

 

 

Et allersjunste van der dââg,

 

Dat is jewis et sjutse-èsse.

 

Went ieër vol vräud en vol vermââch

 

An de kunnikstoafel zit jezèsse,

 

Da wunsj iech uuch bij sjpies en drank

 

(Iech wêês joa nit, wat ieër tse móffele kriet)

 

Mar iech zaan et nog ins vrij en vrank:

 

Inne basjtieje jouwe appetiet!