Kirchröatsjer maiblómme

Tsint Sebastianoesdââg
(20 Jannewaar 1933)

Mit dem Pfeil, dem Bogen

Durch Gebirg und Tal

Kommt der Schütz gezogen,

Früh am Morgenstraal.

't Is ing auw bekankde meloodij,

Als sjoeëljóng al jezónge,

Went vier zoeë mónter wie ing bij

Durch veld en busj jesjprónge

En ós jing zörg of onjemââch

De jóngensvräud kónt sjtuuëre,

Op Tsint Sebastianoesdââg

Kan me ze döks nog huuëre.

Zoeë trukt mit tróm en flêûtesjpel

Os sjutserij dan vrug erôês.

Al sjnijt en vruust et nog zoeë hel,

Zoeëdat jêê miensj kunt ôês-jen-hôês,

Al is de sjtroas wie potloeëdsbrui,

Ze hauwe ziech op hön sjtuk

En blîêve hön sjtadoette trui,

Wie vuur joarhóngëde tseruk.

[p. 34]

 

Als ââvank van höre nââmensdââg

 

Wèad noa-jen kirch jejange;

 

Ieësj der Herjod en dan 't vermââch,

 

Wie et ummer hat besjtange.

 

Vuur drijhónged en zessing joar,

 

Doe wôêët ze al jeboare

 

En hat wat doe hör hillieg woar,

 

Bis huu nog nit verloare.

 

 

 

En jêêt me de jesjiechte noa

 

Van ós oerauw sjutserij,

 

Wie sjtêêt me dan verwóngerd doa,

 

Wievul die döks jelije,

 

Vuural went krig en hóngesjnoeëd

 

Et lendsje hauw uvvervalle:

 

Me hôêët jing sjutsemelódij,

 

Nog winniejer bukse knalle.

 

 

 

Mar de hoopzââg van der jantste dââg,

 

(Die hauw iech bauw verjèsse

 

Et sjlêêt miech zelver in der lââch)

 

Dat is.... et sjutse-èsse.

 

Da wèad jemóffeld, nit tse knap;

 

Bij ee jlèas-je wîên en ing tsiejaar

 

Wèad ziech nog jet vertseld

 

Bis dat de oer höre klokkesjlââg

 

't Noa-hêêm-joa hat jemeld.

 

Et is noen sjloes mit der sjunne dââg,

 

Vuur êê joar werrem verbij.

 

En der flêûter sjpilt bij trommesjlââg

 

Os de bekankde meloodij.