Kirchröatsjer maiblómme

[p. 27]

De Piêf
(3 Dezember 1931)

Der betste vrunk op Joddes èad,
Dèa ós mansluu is jejèave
En dèa ós niemoals óntrui wèad -
Of kót of lank vuur lèave
Of jónk vuur zind of òd en sjtîêf -
Dat is en blieft jëwis de pîêf.

Is me des mörjens ópjesjtange
En hat me der Herjod da jedankt,
Dat Hèa die nâât ós bij-jesjtange,
Da wèad, dat is joa albekankt -
Went me der kaffieë hat i-je lîêf -
Jants zicher ziech jesjtópt de pîêf.

Is ze versjtópt en trukt ze nit mieë -
Das kommt in der feinsten Familie vor -
Jing ‘Urbanus-Pielle’ en jinne tieë,
Ooch nûûs van der pater Molitor;
Ing hóndervèar sjtikt me ze durch je-lîêf
En drektëmang, da sjwaamt de pîêf.

De pîêf, die kint jinne óngersjêêd,
Of errem of riech, of jónk of òd.
Wèa hör der kop vol toeëbak dêêd,
Is hör ejaal en lieët hör kòd.
Num diech ee vuurbild, aitel wîêf,
An der dieëmód van der man zieng pîêf.

Doe zuuffer va beer en brandewîên,
Hauw moas bij alkeholjënós;
Der kop vol toeëbak, jròf of fîên,
Is dèa versjwaamt, de pîêf mââcht sjloes.
Wen dôê da vol lies i-jen zîêf,
De sjââm diech vuur dieng êêje pîêf.

[p. 28]

 

En kunt ins knîês tusje vrauw en man,

 

Wil hèa jet èadsj sjpieë kunt noa hêêm,

 

Woa hèa ziech da op vräue kan,

 

Dat is besjtimt jinne auwe lêêm.

 

Mar hèa hilt de moel en dinkt: ‘jek wîêf,

 

Roas doe mar, iech flemp ing pîef.’

 

 

 

En went de vrauw jêêt ikeuf mââche

 

En dan inne hòve dââg blieft ôês,

 

Da mós der man et kink bewââche. -

 

Mar hèa mââcht ziech nit vul drôês -

 

Da kriet hèa ziech, vuur tsietverdrîêf

 

Van der naal de hòflang pîêf.

 

 

 

Mar wat vuur ing pîêf is wal de betste,

 

Ing va meersjôêm, hôôts of posjëlai?

 

Iech ving de èade pîêf et betste.

 

Ze kost et winneste en doabij,

 

Vilt ze diech ôêssen moel mit klââfe,

 

Doe broes ze jaar nit op tse rââfe.