Kirchröatsjer maiblómme

Loeëndââg
(4 Joenie 1931)

Wat is dat vuur ee renne en jââge?
De jantsje koeljââs is sjwats van luu.
Wist uur dat nit? Da zal iech et uuch zââge:
't Is ôêsjangsmond en loeëndââg huu.
Doa kómme ze erââ, et Bil en et Setsje
Et Miekke, et Lîêbet, et Truud en et Trieng,
Et Jrit en et Lies, et Trees en et Netsje,
Et Nis en et Klör, et Fieng en et Sjtieng.

I-jusses! doa kunt joa ooch de vrauw Sjlammel
Mit inne jumper ââ zoeë jreun wie jrââs.
En doa hinge, doa kunt de vrauw Bammel,
Zoeë ronk en zoeë dik wie 'n orrendliech vââs.

[p. 20]

 

Noe jêêt et los! vuur krieje jet tse lââche,

 

‘Dââg Klör!’ - ‘Dââg Trieng!’ Noe vange ze ââ:

 

Trieng, doe wèasj dik, doe bis diech an 't mââche;

 

Doe has jing zörg, dat ziet me diech ââ’.

 

 

 

‘Sjwieg va jing zörg Klör, dóch miech nit lââche;

 

'Ne man, zes kinger, tswai verke en iech,

 

Noe broech iech diech wieësjter nûûs tse zââge.

 

Die vrèsse jet voet, dat verzicher iech diech’.

 

- ‘Mie leefste Trieng, Jod wilt diech behuie;

 

Da móts doe joa wirke wie 'ne kaarehónk’.

 

Noe vingt et Trieng ââ banaane tse kuie

 

En et Klör sjtikt ziech ing vieg i-jënne mónk.

 

 

 

‘Jaa Klör, jetrouwd is nog lang nit bejrââve.

 

Wen iech jót zîêë sjtêêt hinge et Jrit

 

Mit de vrauw Lapsjoer tse klââfe;

 

Et kint va hoeëvâât ziech zelver nit.’

 

Et Jrit kunt noe noader en et Trieng vingt ââ:

 

‘Dââg Jritsje! jêês dôê ooch noa-jen koel?

 

Da tsauw diech mar, zós kunts doe nit ââ’.

 

Et Trieng sjtikt ziech doabij de zesde banaan i-jen moel.

 

 

 

‘Ziech Klör, et jêêt perfek wie 'ne tsoldaat.

 

En drieëne kan et noa noeëte.

 

Nêê, wat mââcht dèa jekke tròch inne sjtaat,

 

Hai et mar nit zóng sjeef poeëte.

 

Op dèa manktel broech et ziech nit dik tse dôêë

 

- Dat hat miech zie êêje módder jezâât -

 

Zoeë waar Klör, wie iech hij vuur diech sjtoa,

 

Dèa is va Hèale van der juuddemâât’.

 

 

 

‘Doa tûût et tswelf ôêre, Trieng wat vang iech ââ!

 

Um tswai, da kunt miene Frents van koel:

 

Jing èadeppël jesjelt, de ferneus nit ââ,

 

Der Frents, dèa huit miech besjtimt um de moel!’

 

‘Och Klör, da zèaste doe wuuësj nit rèad-óp,

 

Doe haits nit kónne kòche;

 

En da bings de diech inne plak um der kop

 

En zèas, dats de diech haits jebròche’.

[p. 21]

 

Et is tswantsiech op tswai; der Frents kunt van koel.

 

Et Klör zitst doa mit der kop i-jen heng.

 

‘Wat is diech?’ vroagt der Frents; mar et Klör hilt de moel.

 

‘Has doe koppieng of pieng an de tseng?’

 

Et Klör hieëft der kop óp en zèat jants bedruft:

 

‘Iech han diech huu mar brij kónne kòche;

 

In de loeënhal, doa rôôch 't zoeë erg bemuft,

 

Iech han miech al drijmoal jebròche’.

 

 

 

‘Brij’, zèat der Frents, ‘dem darf iech nit èsse,

 

Vuur brij Klör, doavuur bedank iech miech;

 

Iech han huu i dienamietsjwaam jezèsse

 

En da jung et miech jraad els wie diech.

 

Wits doe wat, ich ès miech bij mie módder zat,

 

Da kants dôê noa der dokter joa.

 

Dôê has de jriep en noe mar op lap,

 

Da hêêsjt et jauw road jedoa’.

 

 

 

‘Nêê Frents, noa der dokter, doa joan iech nit hin;

 

Dèa dêêd miech mar pille versjrîêve;

 

Of nêê, hèa zèat, went hèa hat sjlèate zin,

 

Dat iech i-jë bed mûûët blîêve’.

 

Der Frents wèat roasëtieg, sjtopt ziech ing pîêf

 

En zèat, ier e jêêt an et Klör:

 

‘Da zââg hèa zouw diech inne tsofa versjrîêve’.