Alaaf Kirchroa

(ca. 1948)–Jos. Weyden– rechtenstatus


Martin Hermans Nit jroeës, doch al loeës Tswai kinger, 's ovvends, die jinge In kirch doeeze keetse leéje. Hinger 'n kunt ee klingt jesjpringe: ‘Waat! Iech duch ooch ing jeëve’. Ze waade óp 'm mit éé plezieër; Dat woar noa zienne zin. En ze jinge tsezaame doe wieër Onger 'n drije non kirch erin. 't Woar 'n van heem oes jezaat: ‘De keëtse leëje bij St. Joeëzef.’ Doa hant ze ooch ing doeës jelaat, Ing anger bij de Módder-Joades. Doe hot dat klingt nog de zieng. 't Zeët drum an de ang're: ‘Wem zól iech noe jeëve de mieng?’ En ze bejónne dermit tse wang'le.
[pagina 86]
Bis ze koame bij St. Antonioes; Doa winkt ing vrauw 'n tsouw: ‘Let ze mer doa en jut eroes’ En ze kreeg 'n al mit der mouw. Doabij hieëft ze dat klingt jet óp. ‘Nee! Antonioes kriet ze nit’, Zeët dat kink hel-e-weg dróp, ‘Deë hat joa nog keëtse-lit?’ Doaróp loos de vrauw 'm mer joa. Doe noa der hl. Sebastianoes; Bij dem bleeve ze alle drij sjtoa. ‘Deë hat jing’, zeët 't, zoeë loeës. Dem woeëte dan de keëtse jerikt Van dat meëdsje nog zoeë kling. En et wórp doe noa 'm 'ne blik. Offe ooch danke winke ding.