Henry en Louize

Tweede deel

[p. 269]

Zeven-enzestigste brief.
Henry aan de Baronesse Zerlauben.

[Bij den voorigen ingeslooten.]

Bekoorelijke Vrouw!

Zoo ik niet gevreesd had nieuwe aandoeningen bij u te zullen verwekken, zoude mijn afscheid bij u, edele vriendin! mondeling geschied zijn - dan, waar toe elkander vertedert, daar ik, van u afgaande, dit zijn moet? - Doch vermits gij, Schoone! veelligt redenen van ongenoegen jegens mij zoudt kunnen koesteren, voegt het uwen vriend, (deezen naam zal ik toch behouden, zoo lang mij 't leven gegund worde.) zijne gevoelens voor u bloot te leggen. -

Ik zag u, en mijn oog, eenpaarig met mijn hart, weldra tot u geneigd, haakte naar meerder omgang. - Gij weet alle omstandigheden - uit mijnen mond hebt gij die vernomen. - Uwe trekken, hoedanigheden en naam werkten samen, om mij het beeld mijner beminde Meesteresse in u te doen aanschouwen; - dit moest noodwendig onze kennis, voor mij, alleraange-

[p. 270]

naamst maaken. - Dan, deeze aanlokselen had ik moeten duchten. - Door een samenloop van toevallen eens gedwaald hebbende, leerde de Voorzichtigheid mij behoedzaam te zijn. - ik waakte dus over mij zelven; maar zag te laat, dat uwe genegenheid, voor mij, de vriendschap te boven ging. - Eindelijk, hier van bewust, wilde ik liever onbeleefd zijn, dan door mijn stilzwijgen eene misleiding aan te wakkeren, die van zeer schroomlijke gevolgen zijn konde: - ik sprak dus - maar tegen mijnen wil - vermeerderde, door eenige woorden, zonder erg uitgesproken, dezelfde verkeerde opvatting, welke ik wilde bestrijden - gij weet het overige Mevrouw! - -

Vergeef mij, aanbiddelijke Vrouw! dat ik zoo openhartig over deeze zaak spreeke; mijne denkwijze, in veele zaaken, afwijkende van die der grootste menigte, geeft mij deeze uitdrukkingen in den mond; welke, alles wel onderzogt zijnde, u niet kunnen stooren. - Mijne ziel, die allen dwang haat, heeft ook altijd met verfoeijing bespeurd, hoe zeer het bekoorelijke geslacht, door wetten van mannen gemaakt, en nog veel meer door vooroordeelen, in de laagte gehouden wordt. - Ik wil juist niet, dat men, door aangenomen gebruiken om te keeren, aan de Dames toesta, de mannen te vrijën, dan alleen in sommige gevallen; maar vooral, waneer de Schoonen, zoo scherpzinnig, bemerken, dat hij, wien zij verkoozen, ook begeerte tot haar heeft, acht ik het redelijk dat alle veinzerij ophoude, en de Juffer vrijsta te spreeken, gelijk haar gevoelig hart

[p. 271]

opgeeft; wijl het aan weldenkenden als billijk voorkomt, dat eens de wederzijdsche keuze gedaan zijnde, beide Sexen dezelfde voorrechten genieten. -

Doordrongen van deeze aandoeningen, edele vriendin! zult gij ligt beseffen hoe zeer mijn hart met dankbaarheid vervuld is, daar gij mij waerdig achtte uw Wederhelft te worden; ja, nooit zal de tijd deeze gunst uit mijn geheugen wisschen. - Maar, ofschoon het bezit van uwe hand, mijn lot, in ieders oogen, ja in mijne eigene, benijdenswaerdig maakte, zou ik, door die aan te neemen, toonen, hoe weinig ik dezelve verdiende; immers hij, die zijne eeden en beloften eens vergeeten kon, is niet meer te betrouwen, maar wordt van alle braaven veracht. -

't Is waar, dat mijn misslag mij zelfs op vrijë voeten scheen te stellen; doch hoe kan iemand, door misdaaden te pleegen, tot voorrechten geraaken, welke hij te vooren mischte? Deeze reden zou mijn hart, dat voor u eene achting voedde zeer na aan de liefde gelijk, veelligt hebben overgestapt; maar hier was meer - mijne liefde voor louize - de Meesteresse welke ik verlaaten heb, blaakt met volle kracht in mijnen boezem; - ik zoude haar in u bemind - ja, na onze verbinding, in uwe armen, met mijne gedachten, overspel met haar bedreeven hebben; - en dus waren mijne omhelzingen in de daad niet dan eene geduurige ontrouw geweest. - Dit overweegende, was het volstrekt onmogelijk, dat ik u, bevallige vriendin! ooit zoo

[p. 272]

gelukkig konde maaken, als gij verdient - hier van overtuigd, heb ik u niet meer mogen zien, maar schrijve u dit - vaarwel!

Wees verzekerd, beminnelijke Vrouw! dat mijne wenschen voor uw geluk nimmer zullen ophouden. - De begeerte van dat hart, 't welk u hoog schat, ja, misschien onweetend reeds beminde, is, dat gij eerlang tot uwe voorige rust en bedaardheid zult wederkeeren; en eene keuze doende, die u waerdig is, een zoo gevoelig hart, als het mijne, geheel onverdeeld zult mogen bezitten! - Van mijnen kant wil ik mij steeds zoo gedraagen, dat ik, ofschoon u niet kunnende toebehooren, uwe genegenheid voor mij billijke. - En als gij dan, zoo gelukkig als schoon, zoo deugdzaam als verstandig - een voorbeeld uwer medegenooten - de blijdschap van alle braaven geworden zijt, en de dankbaarheid van het nageslacht verdiend hebt, denk dan eens met vrolijkheid aan hem, die altijd zal blijven,

Bekoorelijke Vrouw!

Uw getrouwe en dankbaare Vriend,

henry.