|
| |
Hoe Sente Amand quam in Scollant daer hi vant sine ghesellen, also
hem God weten liet.
Nu, eenen dach, so es comen
Dese helighe Amand, hebbic vernomen,
In 't wout, dat hiet Capadijn,
Maer nu es verandert den name sijn,
920[regelnummer]
Doch als hi in die bosscagye quam
Vele wilder diere hi vernam,
Die als goedertiere lammerkine
Bi hem leden sonder eenighe pine
Te doene, dies dancti Onsen Heere,
Maer een deel was hi buten keere,
Dat hi ne vant wech no strate,
Die hem wijsde, te ziere bate
Te vindene van dat hi sochte,
So dats Gode Onsen Heere af dochte,
930[regelnummer]
Ende hevet sinen inghele ghesent,
Die den moncken dede bekent
| |
| |
Alle sevene, dat si souden
Gaen ten hende van den woude,
Ende ontfanghen daer vriendelike
Haeren gheselle, sonder ghelike,
Vul van duechden ende helichede.
Weet dat elkerlijc gheerne dede,
Ende sijn so verre commen,
Dat se Amand hevet vernomen.
940[regelnummer]
Daer hoorde men gheestelike woort,
D'een jeghen den anderen bringhen voort,
Ende een onthalen vul der ootmoedicheden,
Ende menich gracieus ghebede,
Ende danckende ende Gode lovende, dat si daer
Vergadert waren in 't openbaer;
En wiste hoe vertellen alle die saken,
Van dies si onderlinghe spraken,
Maer ic dar mi dies vermeten
Datter alle ydelheit was vergheten
950[regelnummer]
Te ghewaghene, of daer sonde
Of mochte commen t'eenigher stonde.
Dus hebben sy Amande gheleet
Te haren crochte, daer hi ghereet
Met hem die ordine heeft ontfaen.
Nu willic hu doen verstaen,
Ghi goede liede, te diere tijt,
Ne waeren niet, die droughen abijt,
Ende mooncke hieten ghecostumeert,
Dat si woenden vaste ghemuereert
960[regelnummer]
Noch groote cloosteren hadden, daer sy
Eenighe weelde hadden by,
Of van renten waren voorsien,
Maer in wostinen mochte men sien
Hare woensten in holen onder d'eerde.
| |
| |
Sine wilden niet dat hem deerde
Of bename eenighe goede memorie
Van den eerdschen goede die hidel glorie,
Want si duchten hem der woort,
Die men in de Ewangelie hoort,
970[regelnummer]
Daer Onse Heere aldus seghet:
‘Mensche, daer du dine herte leghet,
Dat es dijn God ne twivels niet.’
Voort doet de Ewangelie bediet,
Dat die lieden gaderen 't eersche goed,
Ende et es hem altoos in den moet.
Dat goet dat si gaderen daer
Es haer afgod seker voorwaer;
Legghet in scrinen of in anderen steden,
Si slutere haer herte vaste mede,
980[regelnummer]
So dat si niet moghen bi gheenen keere
Hem stellen ter weerdicheit Ons Heeren,
Noch ter behoudenessen van harer sielen,
Ende varen daer by ten helschen kiele.
Dese Ewangelie hadden doe voor hooghen,
Die hem wilden in 't moncscap poghen
Te levene, ende te leedene haren tijt.
Noch vint merre in bosscagien wijt
In Romenien, die des pleghen,
Ende dit leven niet en es jeghen,
990[regelnummer]
Maer vele meer moncken sijn,
Die meer minnen cleen ghepijn,
Ende ledich te sine met ghenouchten,
Ende van allen weelden behoufte
Te hebbene, ende ooc groot ghemac,
Daer toe te sine onder tac
Van groeten woensten met dicken mueren,
Ende wel ende vul gheladen die scueren,
| |
| |
Ende van grooter renten te sine voorsien,
Dan si sulke hoordene souden plien.
1000[regelnummer]
Hier af hebdi ghehoort ghenouch
Nu zwighet, ic sal hu segghen voort
Wat levene, dat leedde in de hoordene
Amand, ende die ghesellen sine.
|
|
Auteursrechtvrij