Zeedelycke en natuurlycke gezangen

Doot.

Zang: Doe Israël na veel slaavens.

Moet de doot de vroomen treffen?

Ja, dit is niet naar.

Moet sy oock haar schight opheffen,

En neerschieten haar?

Geen noot, sy hun wegh sal voeren,

In Abrahams schoot:

Daar hun niet meer sal ontroeren,

Deese felle doot.

Sy moet seer verschricklijck weesen,

Voor die godtloos zijn;

Want sy haar naar moeten vreesen,

Om de helsche pijn.

Sy door anghst naar moeten beeven,

In dit ongeval,

Als sy dencken om het leeven,

'r Geen vol anghst zijn sal.

Sondaars niet veel om haar dencken,

In hun leevens tijt.

Sy in 't Oordeel hun sal schencken,

Naare eeuwigheyt:

En als dit daar sal geschieden,

Sal de naare doot

Altoos eeuwigh van hun vlieden,

In hun helsche noot.

[p. 230]

4

Weet gy, wanneer sy sal koomen,

 

Om het leeven van

 

Veel godtloosen, ende vroomen?

 

Ick 't niet seggen kan,

 

Wanneer deese tijt sal weesen,

 

Dat sy koomen sal:

 

Zijt gy vroom, gy sult niet vreesen,

 

Voor dit naar geval.

 

 

5

Hoe kan iemant sondigh leeven,

 

Daar hy seecker weet,

 

Dat het eens van hem sal sweeven,

 

Als haar maackt gereet

 

Sijne doot, om hem te haalen,

 

In het duyster graf?

 

Waar na dat op hem sal daalen,

 

Naare helsche straf.

 

 

6

Sy veel menschen hier wil treffen,

 

Eer sy zijn bereyt:

 

Wilt dan u gevaar beseffen,

 

Waar in dat gy zijt!

 

Eer sy komt, maackt u reys - vaardigh,

 

Om van hier te gaan;

 

Want sy is hier nooit meewaardigh,

 

Als sy u tast aan.

 

 

7

Sy nooit geeven wil verschooningh,

 

Aan die leeven heeft.

 

Sy den Beedelaar, en Kooningh,

 

Haare aankomst geeft.

 

Niemant kan haar oock ontvlughten.

 

U helpt geen geween,

 

Of geen droefheit, of geen sughten,

 

Of geen naar gesteen.

 

 

8

Kooninginne der verschrickingh

 

Sy genaamt oock wert.

[p. 231]

 

Als sy op u leght haar mickingh,

 

Treft sy vast u hert.

 

Niemant kan oock haar verbidden,

 

Met geen groote schat.

 

Sy wel sondaars, in het midden

 

Van hun wellust, vat.

 

 

9

En oock haare gezellinne,

 

Is de eeuw'ge doot.

 

Wie sou niet de doot beminnen,

 

Als sy helsche noot

 

Eeuwigh kon van hun wegh-drijven:

 

Maar bekent is 't Godt,

 

Of die noot van hun sal blijven,

 

In hun opstaans - lot.

 

 

10

Sy een eynde maackt van 't sughten,

 

En oock van het kruys.

 

Droefheyt wy door haar ontvlughten,

 

Oock ons aartse huys.

 

Sy verlost ons van de plaagen,

 

Die de weerelt geeft.

 

Sy 't lighaam in 't graf wil jaagen,

 

Als haar geest opsweeft.

 

 

11

Sy verlost dan al de vroomen,

 

Van dit ongeval:

 

Sy sal hun hier na doen koomen,

 

Daar 't niet weesen sal.

 

Sy haar dooden weer sal geeven

 

Aan den grooten Godt.

 

Die hun sal met vreught doen leeven,

 

Of met helsch genot.

 

 

12

Denckt, als sy u vroom doet sterven,

 

Hoe u vreught sal zijn!

 

Maar is 't godtloos, gy sult erven,

 

Light, de helsche pijn.

[p. 232]

 

Moght sy u na Godt opvoeren!

 

O soet is sijn vreught!

 

Want u daar niet sal ontroeren,

 

's Weerelts snoo ondeught.

 

 

13

Wilt dan na de vroomheyt streeven;

 

Op dat sy u voert

 

By het eeuwigh zaaligh leeven.

 

En weest niet ontroert,

 

Wanneer sy u komt te treffen:

 

O sy vaardigh sal

 

Uwen geest na Godt opheffen!

 

In dit naar geval.

 

 

14

Soo sy u van hier sal haalen,

 

Als gy godtloos zijt,

 

Sal Gods straffe op u daalen,

 

Tot in eeuwigheyt:

 

O! u stant die sal dan weesen

 

Onbegrijp'lijck quaat!

 

Wilt dan hier u Schepper vreesen,

 

En het quaade laat.

 

 

15

Sy sal dan u heenen voeren,

 

Daar den duyvel is:

 

Daar u eeuwigh sal ontroeren

 

U verdoemenis:

 

Waar in dat u sullen plaagen,

 

Wroegingh, anghst, en pijn,

 

Als de geen die Godt behaagen,

 

By hem sullen zijn.