Zeedelycke en natuurlycke gezangen

Ondanckbaarheyt.

Zang: Hoe werckje niet Leeuwerck.

Wat is ondanckbaarheyt,

Voor die mildaadigh leeven,

By die hier armoe lijt,

Als sy hem nootdruft geeven,
Een grouwel vol van boosheyt,

Sy voor de sulcke is;

Om dat haar goddeloosheyt

Gaat danckbaarheyts pat mis.

Elck graantje dat Godt geeft,

Tot onderhout van 't leeven,

Hy ons gegeeven heeft,

[p. 168]

 

Om hem hier voor te geeven,

 

Veel goede danckbaarheeden;

 

Sy sijn dit dubbelt waart;

 

Om dat hy ons daar meeden

 

Langh in het leeven spaart.

 

 

3

Veel goe miltdaadigheyt

 

Wil schencken aan den armen.

 

Ondanckbaarheyt die seyt,

 

Dat sy haar komt t'ontfarmen,

 

Over veel arme menschen,

 

Als sy hun nootdruft geeft,

 

En soo voldoet hun wenschen,

 

Sy hier geen keur van heeft.

 

 

4

Om dat sy van haar gelt

 

Eens reekenschap sal geeven,

 

Of sy 't wel heeft getelt,

 

Aan die in armoe leeven;

 

Sy geeft het niet van 't haare,

 

Segt snoo ondanckbaarheyt;

 

De Godt der Heyerschaaren,

 

By haar te leen dit leyt.

 

 

5

Sy wil niet danckbaar sijn,

 

Voor deese goede gaaven;

 

Oock voor geen spijs of wijn;

 

Waar meede dat wy laaven,

 

Die hier in armoe leeven,

 

Met sieckte, pijn, en noot,

 

Tot Godt aan hun wil geeven,

 

Door deese stant de doot.

 

 

6

Sy hem bewijst geen danck,

 

Al sijn dit sijne goed'ren.

 

Schenckt gy u spijs en dranck,

 

Aan u geringe broed'ren,

 

Sy schempent seyt, wy 't schuldigh

[p. 169]

 

Sijn aan hun dit te doen;

 

Wie kan by haar veelvuldigh

 

Haar dan van noot behoen?

 

 

7

Sy u dan nooyt bedanckt,

 

Voor dat gy haar wilt geeven

 

't Geen sy van u ontfangkt,

 

In haar armoedigh leeven

 

't Is 't uw' niet, maar des Heeren,

 

Sy tot de menschen seyt;

 

Sy wil u nooyt vereeren,

 

Voor gifte danckbaarheyt.

 

 

8

Wy Rente-meesters sijn,

 

Over all' onse goed'ren.

 

't Geen Godt my geeft is 't mijn.

 

Wy geeven onse broed'ren,

 

Van 't geen hy ons wil geeven;

 

Het dan het onse is.

 

Goe Rente-meesters leeven

 

Met veel ontfermenis.

 

 

9

Laat snoo ondanckbaarheyt,

 

Hier dan maar armoe lyen,

 

Tot dat sy u danck seyt,

 

(Als gy haar wilt verblyen

 

In haar nootdruftigh leeven)

 

Voor 't geen gy aan haar sent.

 

Die u hier voor danck geeven,

 

Tot die u gaaven went.

 

 

10

Groot is ondanckbaarheyt,

 

Die heeden wort gevonden,

 

In onse leevens tijt;

 

Die grouwelijcke sonden,

 

By veel volck komt te sweeven,

 

Die hier in armoe sijn;

[p. 170]

 

Waar door sy sullen leeven,

 

Light veer van Gods aanschijn.

 

 

11

ô! Monster, uyt de hel

 

Gy light zijt voortgekoomen;

 

Sy daar weer koomen sel,

 

Tot knaagingh der onvroomen;

 

Sy aan des Heemels Heere

 

Dan nooyt geen danck aanbiet,

 

Voor spijs, dranck, schat, en eere,

 

En 't geen sy meer geniet.

 

 

12

Nooyt slimmer wangedroght,

 

Op aarde is verscheenen;

 

Wie heeft haar voortgebroght?

 

Agh dat sy was verdweenen;

 

Dan danckbaarheyt sou koomen,

 

In elckx ondanckbaar hert;

 

Voor Godt, en ons, by vroomen

 

Sy hier gevonden wert.

 

 

13

Een graantje dat Godt geeft,

 

Dat onderhout ons leeven;

 

Dan niet ondanckbaar leeft;

 

Maar wilt hem altijt geeven,

 

Hier voor u danckbaarheeden,

 

Al schijnt dit seer geringh;

 

Want gy door u gebeeden,

 

Veel goet van hem ontfingh.

 

 

14

Haar altijt dan verfoeyt.

 

Wilt danckbaarheyt beminnen.

 

Maackt dat gy u bemoeyt,

 

Om hier Gods gunst te winnen.

 

En wilt oock danckbaar weesen,

 

Voor sijne Majesteyt;

 

Dan sal u sijne vreesen,

 

Doen sien sijn heerlijckheyt.