|
| |
Afgryslyckheyt.
Zang: La Lande. Of: Moer, koopje Huysen.
Hoe boos is afgrijslijckheyt;
Want sy altijt wort bewoogen,
Tot 't geen u tot 't quaade leyt.
't Slimste quaat dat sy brenght voort,
En nogh veelderley boosheeden,
Die sy pleeght, gy van haar hoort.
Haat en nijt by haar oock is.
Sy de menschen wil bedriegen.
Vroomen geeft sy droefenis:
Sy by hun mee brenght het kruys:
Sy sent plaagen in u huys.
En al 't geen by haar kan koomen,
Brenght de menschen hartsweer t'huys.
En hoe groot wel is haar quaat,
Wie is 't die dit kan bemercken?
Twist en dootslagh by haar staat.
| |
| |
Met de dievery, en 't branden,
Koomen haar met boosheyt by.
Sy doet dit tot gruys en as:
Sy kon hun soo boos aanranden,
Wanneer als het oorlogh was.
Sy de vrouwen oock verkraght.
Van haar werden voortgebraght
Alderhande grouwlijckheeden,
Onder 't menschelijck geslaght.
Kinders aan hun Moeders borst.
Sy plaaght lighaams en de zielen.
Sy na menschen-bloet oock dorst.
Schelmeryen by haar staan.
Sy met grouwels om wil gaan;
En de grootste snoo gedroghten
Raaden haar de grouwels aan.
Sal light weesen niet soo boos,
Als 't quaat dat sy kan voorstellen.
Aan die leeven goddeloos.
d'Aldergrouwelijckste wraack,
Schijnt te zijn haar opper-saack.
Geen genaade sal sy geeven.
't Woeden dat is haar vermaack.
Brengen sulcke grouwels voort,
Als de geen die voor haar swieren.
Sy den duyvel light verstoort,
Door haar over-boose quaat,
Waar mee sy een ieder slaat,
| |
| |
Als sy maar by hun kan koomen,
't Zy hoe weesen magh hun staat.
Menschen, wreet, van lit tot lit:
En, hoe swaar dat sy oock treuren,
Geen meedoogen by haar sit.
Sy de menschen soo ontzielt,
Als geen wreet dier hun vernielt;
Sy van een kapt hunne leeden,
Dat hun bloet uyt d'aaders krielt.
Sy de vroomen oock wel plaaght.
En sy sal u oock inprenten
Al het geen, dat Godt mishaaght.
Sy sal weesen in den hel,
Tot der boosen naar gequel.
O! wie sou voor haar niet schricken?
Om dat sy daar weesen sel.
Door vervolgingh, en het kruys;
Waar door sy eens sullen koomen,
In haar eeuwigh Leevens-huys.
Alle deughden sy oock haat.
Sy haar niet versoenen laat.
Maar sy altijt loos wil heulen,
Met het alderwreetste quaat.
Niet by ons, maar in den hel.
Laat sy na den afgront streeven,
Daar den duyvel light zijn sel:
Seer veel spaasie, ver van Godt.
Leeft gy niet na sijn gebodt,
Sal afgrijslijckheyt u plaagen,
| |
| |
Al 't geen dat afschuwlijck is;
Want de geesten, in de hellen,
Vinden, niet als droefenis.
Hier dan een vroom leeven leyt;
Dan sal nooit afgrijslijckheyt
In die schoone wooningh koomen,
Die Godt heeft voor ons bereyt.
|
|
Auteursrechtvrij