Zeedelycke en natuurlycke gezangen

[p. 127]

Overwinningh.

Zang: De Franse Vlieger.

O d'overwinningh altijt praalt,

Als 't volck haar in hun lant inhaalt,

Na sy haar vyant heeft verdreeven;

Om daar door vreede hun te geeven.

Sy hem altijt ter needer velt,

Hoe sterck oock is die oorloghs-helt.

Veel leegers heeft sy overwonnen;
Die teegen haar fel strijden konnen.

Niets weederstaat haar dapperheyt;

Nogh ooit gedaan is eene strijt,

Waar in sy schandigh wiert verslaagen,
Als neederlaagh het volck dee klaagen.

Sy nooit de strijt verliesen kan;

En d'alderwreetste oorloghs-man

Moet voor haar in het veghten swighten,
En door de vlught sijn hielen lighten.

Sy altijt heerlijck triumpheert,

Wanneer de strijt sigh ommekeert,

Om haare vyant te vernielen,
En daar by duysenden van zielen.

Hoe dapper zijn kan een Soldaat,

Sy hem altijt ter needer slaat.

Geen mens en heeft haar ooit verslaagen,
Of uyt de strijt oock konnen jaagen.

Voor 't wreetste ooreloghs gewelt

Sy nooit haar selven seer ontstelt.

Hoe bloncken houwers, ende swaarden,
Dit nooit in 't strijden haar vervaarde.

[p. 128]

8

Geen steeken, schieten, houwen, slaan,

 

Die konnen haare kraght weerstaan;

 

Cartouwen, piecken, en musketten,

 

Haar konnen uyt den strijt nooyt setten.

 

 

9

Hoe seer de ruytery aan rijt,

 

Met hunne peerden in den strijt,

 

Om haare kraghten neer te vellen,

 

Sy deese daat nooyt doen en sellen.

 

 

10

Hoe dapper 't voet volck haar beveght,

 

Het niet met al daar mee uytreght;

 

Hoe 't hunne dapperheyt laat blijcken,

 

Sy sal geen voetstap van hun wijcken.

 

 

11

De deughden sy oock weederstaat,

 

Wanneer sy met de sonden gaat;

 

Wanneer dat sy is soo boosaardigh,

 

Soo doet sy 't geen is onreghtvaardigh.

 

 

12

Als sy de deught van haar wegh jaaght,

 

Doet sy iets dat Godt niet behaaght.

 

Sy werckt ten goeden en ten quaaden,

 

Met alle haare dappre daaden.

 

 

13

ô Sy dan heerlijck zeegenpraalt,

 

Als sy de vroomheyt by sich haalt;

 

Na sy de sonden wou verjaagen;

 

Om dan te doen Gods wel behaagen.

 

 

14

De weerelt sy oock wederstaat,

 

Wanneer sy van godtloosheyt gaat,

 

Als sy verlaaten heeft de sonden;

 

Die met verhindringh by haar stonden.

 

 

15

Den duyvel is een stercken geest;

 

Maar sy voor hem niet is bevreest;

 

Sy doet hem altijt van haar sweeven,

 

Als sy gaat na het eeuwigh leeven.

[p. 129]

16

Hoe wonderbaar is dit geval!

 

Dat sy de doot vernielen sal;

 

En daarna sal sy selfs verdwijnen,

 

Om nooit by ons weer te verschijnen.

 

 

17

Haar wonderbaarelijcke deught,

 

Gy altijt trou navolgen meught;

 

Maar wilt dogh nooit nadoen haar daaden,

 

Als sy bedrijven wil het quaade.