Zeedelycke en natuurlycke gezangen

[p. 115]

Bruylofts Dis - genooten.

Zang: Maackt mijn snaare een geklank.

Als de Bruydegom en Bruyt,

Aan de Taafel zijn geseeten,

Hunne vreughde dan niet stuyt;

Maar wilt t'saamen vroolijck eeten.

Dis genooten, hun aanbiet,

Van het geen gy daar geniet,

Als gy hun vroolijck siet.

Gy met my hun wensen sult,

Godes zeegen en welvaaren;

En in 't kruys aan hun gedult,

In al hunne leevens jaaren;

En dat Liefde by hun blijft,

Die de twist van hun wegh-drijft,

En hun in 't quaat niet stijft.

Als een Duyfje haar Egaa,

Door haar liefde wil beminnen,

Sal sy aan hem doen geen schaa:

Wenst hun die verliefde sinnen;

Dit sal hun niet schaad'lijck zijn!

Maar soet troosten in hun pijn,

Wanneer sy leeven reyn.

Wenst dat ieder 't goede doet,

En dat sy vroom meugen leeven:

Als de straf van Godt hier woet,

Sal dit aan hun vreughde geeven

Laat Gods onweer hier swaar slaan,

Sy in Gods gunst sullen staan,

Als d'aarde sal vergaan.

Van de Kinders aan hun wenst,

Na dat dit is Gods behaagen:

[p. 116]

 

Hy sou leeven als ontmenst,

 

Die sou sonder Kinders klaagen,

 

Om dat Godt hun die niet geeft:

 

Hy van hun geen droefheyt heeft,

 

Die sonder hun hier leeft.

 

 

6

Wenst, dat sy hun treeden voor,

 

Na het eeuwigh volmaackt Leeven;

 

En als sy gaan op dit spoor,

 

Sal hun dit veel vreughde geeven:

 

Aan hun oock een leevens-tijt,

 

Die hun langh tot vroomheyt leyt,

 

En na Gods heerlijckheyt.