Zeedelycke en natuurlycke gezangen

[p. 77]

't Gantsche heel al.

Zang: Waar schuylick voor de loncken.

Verwonderingh kan geeven,

Aan ons 't gantsch Heel-al:

Want daar in sweeven,

Een seer groot getal

Van sterren, ende zon en maan;

Die stil staan, en door sweeven cierlijck daar in gaan.

't Volmaackte Godtlijck Weesen,

Daar in eeuwigh woont;

Al die hem vreesen,

Worden trou geloont,

Door sijne groote Majesteyt;

En hy sal hun oock schencken sijne heerlijckheyt.

Al d'Eng len in haar woonen;

Veel is hun getal.

En Godes Soone

Daar in woonen sal:

In uwe nooden hem aanbit;

Om dat hy aan sijn Vaders reghter-hant daar sit.

Haar spasie heeft geen eynden;

Dit is wonderbaar;

Daar sy verdwijnden,

Wat sou weesen daar?

Een stuytingh ons wat anders geeft;

Soo dat haar ruyme grootheyt dan geen eynde heeft.

De weerelt vast moet hangen,

In haar, ende lught;

Of haare gangen,

Neemen hunne vlught,

In hunne plaats daar sy in gaan;

Gelijck als doen de sterren, ende zon en maan.

[p. 78]

6

Wie sal ons kunnen seggen,

 

Of meer weerelts in

 

Haar cierlijck leggen?

 

Of waar is 't begin

 

Der spasie, van dit groot Heel-al?

 

Op aarde is 'er niemant die dit seggen sal.

 

 

7

Al het geoopenbaarde,

 

Voor den mensche is;

 

Maar Godt bewaarde,

 

Sijn verborgenis,

 

In sijn alweetent groot verstant;

 

't Geen is voor ons verborgen, is ver van ons lant.

 

 

8

Sijn groote heerlijckheeden

 

Glinsteren in haar;

 

En sijn woonsteeden

 

Sult gy vinden daar;

 

Geen nietigh mens die kan hun sien:

 

Want hy sou moeten sterven, als dit kon geschien.

 

 

9

Sy verre van ons praalen,

 

In haar heerlijckheyt;

 

Hoe of sy straalen,

 

Op sijn Majesteyt?

 

Dit overheerlijck weesen sal;

 

Geluckigh sal hy weesen, die daar siet 't Heel-al.

 

 

10

Den hel moet in haar weesen,

 

Met al haar gespuys;

 

Dat naar moet vreesen,

 

Voor het sterck gedruys,

 

't Geen ieder duyvel daar uytbromt;

 

Hy sal rampzaaligh weesen, die in haar eens komt.

 

 

11

In 't Heel-al sult gy sweeven,

 

Met volmaackte stant,

 

Als gy sult leeven,

 

Op een vroome trant,

[p. 79]

 

Tot koomen sal u stervens-tijt;

 

De doot de vroome ziele na die plaatse leyt.

 

 

12

De plaatsen zijn verscheyden,

 

Die gy in haar vint;

 

Want Godt sal leyden,

 

Die hem heeft te vrint,

 

In sijn rijck, als den duyvel sel

 

De goddeloose voeren in den naaren hel.