Zeedelycke en natuurlycke gezangen

Philis.

Zang: Hoort Kees, mijn Vryer.

Wil Philis rusten,

Aan eene groene streeck,

Met Minne-lusten?

Sy aan een waater-beeck,

Veraght de Eghte Trouw.

Sy wil niet zijn een Vrouw.

Neen, sy en wil niet paaren,

In 't lieve groene wout,

In haare jaaren.

Sy wil niet slaapen,

Met eene Herders quant,

By haare Schaapen.

Sy lieft de vrye stant,

Oock Herderinne werck.

En sy gaat na de Kerck.

Oock in de groene Dreeven,

[p. 53]

 

Sy met haar vryheyt wil

 

In ruste leeven.

 

 

3

't Is haar begeeren,

 

Dat sy een Klopje wort:

 

Want een Pharheere

 

Haar tot die saack aanport.

 

Sy al de Vryers haat,

 

Om hunne Minne-praat:

 

Sy wil dan nimmer Trouwen:

 

Of in een gras-valey,

 

Zijn een Huysvrouwe.

 

 

4

Sy wil 's naghts rusten,

 

Met een geruste stant.

 

De Minne-lusten

 

Sy verre van haar bant.

 

In 't lieve groene kruyt

 

Wil sy niet zijn de Bruyt.

 

't Gefluyt der Naghtegaalen

 

Hoort sy, des morgens vroegh,

 

In groene daalen.

 

 

5

Sy kent de smerte,

 

Die 't Huwlijck geeven kan;

 

Haar jeughdigh herte,

 

Begeert daarom geen Man.

 

De Minnery sy haat.

 

Sy haar niet Vryen laat.

 

Sy onder 't boome-lommer,

 

In 't hoeden, is bevrijt

 

Van Trouwens kommer.

 

 

6

Sy wil niet hooren,

 

Van 't geen na Trouwen lijckt:

 

Komt 't haar te vooren,

 

Sy aanstonts daar af kijckt.

 

Het ruysen van een beeck,

 

Een heuvelige streeck,

[p. 54]

 

Die kunnen haar behaagen;

 

Maar geene Vryery,

 

In al haar daagen.

 

 

7

't Kan haar swaar krencken,

 

Dat haar een Herders quant

 

Sijn Trou sou schencken;

 

Sy weet de quaade stant,

 

Die hy haar geeven kan,

 

Als hy wierd haare Man:

 

Sy magh hem dan niet lijden.

 

Sy leyden wil haar Vee,

 

Stil op de heyden.

 

 

8

Sy wil wel praaten,

 

Met Choridon; maar sy

 

De Trou wil haaten.

 

Als hy spreeckt van Gevry,

 

Sy spreecken wil van 't geen,

 

Dat in het wout wil treen;

 

Of van 't geer, dat sal raaken,

 

Dat sy in haare stulp

 

Komt toe te maaken.

 

 

9

In een groen daaltje,

 

Daar treed sy seer gerust.

 

In 't Zonne-straaltje,

 

Geen Man haar geeft onlust.

 

Aan eene waater-stroom,

 

Maackt sy gerust haar Room;

 

Sy melckt daar oock een Geytje,

 

Het welck seer vroolijck sprongh

 

In 't Klaaver-weytje.

 

 

10

Als by haar waajen

 

De Ooste wintjes, om

 

Na 't Zuydt te draajen,

 

Gaat sy na 't Christendom;

 

Daar hoort sy aan Gods woort.

[p. 55]

 

Haar geensins dan bekoort,

 

Om in haar tijd te trouwen!

 

Maar sy gaat vry na huys,

 

Door veel Lantsdouwen.

 

 

11

Zijn 't veynseryen,

 

Dat sy de Trou soo haat,

 

Soo sal 't haar leyen?

 

Tot een oneerbren staat.

 

't Is beeter, dat sy trout,

 

Als dat het haar berout,

 

In eensaamheyt te leeven;

 

Om dat de Man haar sal

 

Light quellingh geeven.

 

 

12

Maar zijn het deughden,

 

Die sy met vryheyt doet,

 

Dan light Gods vreughden

 

Sal erven haar gemoet.

 

Soo sy in een valey

 

Gaat met de reynheyt, vry,

 

Dit moet haar niet berouwen;

 

Sy light hier na dan sal

 

Gods vreught aanschouwen.