Zeedelycke en natuurlycke gezangen

[p. 40]

Ocejaan.

Zang: Eerste Carilée.

Ocejaan,

Wat kunt gy aen ons geeven,

Veelderhande goede Vis;

Oock meenigh wreemlent Dier,

En overkleyne Pier,

In u afgrond en ruyme boesem is.

Het gedruys

Van uwe waater-baaren

Klinckt in steede, 't landt, en wout.

Gy donderende schiet,

Door uwe snelle vliet;

't Geen ieder met verwonderingh aanschout.
Het groulijck branden van u Element,
Gy op u oevers tot verschrickingh sent.

De mens, sijn wens,

Dan niet en heeft,

Als u vloet, groulijck woet,

By al die by u leeft.

Met vermaack,

De Zee-luy op u vaaren,

In het lieve mooye weer.

U baaren lieflijck gaan,

Als glansrijck schijnt de Maan,

Het speel-geklanck kan galmen dan seer veer.

Vissers doen

Dan hunne Visserye,

Met een vrooyelijck plaisier,

Op uwe waater-plas;

Die glinstert nis het glas;

Terwijl in u speelt meenigh vroolijck Dier.
Men door u vaaren kan de weerelt om,
Naa woeste volcken, en sulck Heydendom;

[p. 41]

 

En door geen spoor,

 

Naa al het geen,

 

Dat op 't lant, en u strant,

 

Nooit voor den mens verscheen.

 

 

3

Door u krijght

 

Men veele Koopmanschappen,

 

Uyt het Oost, Zuydt, West, en Noordt,

 

Veel goed'ren gy verslint.

 

Men Peerlen in u vint.

 

De doot meenigh mens op u wreet vermoort.

 

Op u vloet,

 

De scheepen cierlijck vaaren;

 

't Geen vermaack geeft aan het oogh.

 

Wat is 't een onderscheyt,

 

Wanneer de storm hem smijt,

 

Dat hy opvlieght al dond'rend Heemel hoogh,

 

By 't geene dat hy in het mooy weer doet;

 

Lief op en needer gaat dan Eb en Vloet.

 

Hy gaat, en slaat,

 

Naa Godes wil;

 

Als hy woet, hy weer moet,

 

Op sijn bevel gaan stil.

 

 

4

Siet aan 't strant,

 

De Pinckjes van hem koomen

 

Met de verse blancke Vis.

 

Brenght dan u Galathee,

 

Al spart'lend in de Zee;

 

Dit sal haar geeven vreught of droefenis.

 

Ey dan zuylt,

 

Met peerden ende netten,

 

't Sal vergeeten doen haar leet;

 

En is u vanghst seer goet,

 

Gy blijde weesen moet;

 

Ey Nimphjes hun met u Galants op eet;

 

U witte voetjes in sijn stroomen spoelt;

 

Of door het swemmen lieflijck in hem woelt.

[p. 42]

 

Van zee, naa stee

 

Rijt naa u huys;

 

Uwe jeught, en u vreught,

 

Gy bly moet brengen t'huys.

 

 

5

Op hem zijn

 

Geweest seer veel batailjes;

 

Waar in meenigh dapper helt

 

Met scheepen, en kanon,

 

In hem neersincken kon,

 

Door Mars afgrijslijck ooreloghs gewelt.

 

Gy daar siet,

 

Veel monsters, klippen, rotzen,

 

En het geen dat voor ons sweeft;

 

Die al het geene sagh,

 

Dat in sijn boesem lagh,

 

En al het geen dat in hem sweeft en leeft,

 

Hy sou verschricken van 't geen voor hem stont,

 

En van het geen dat is in sijn afgront;

 

Sy hoogh, en droogh,

 

En laagh neer leyt;

 

Hun gestalt, rijst, en valt,

 

Met veele seldsaamheyt.

 

 

6

In hem zijn

 

Eylanden, en brand-bergen;

 

Wonderlijck is hunne stant;

 

De Middelantse Zee,

 

De vlammen opgaan dee,

 

Van al de geen die leggen by sijn strant.

 

Hy eens sal

 

Sijn dooden overgeeven,

 

Aan den alderhooghsten Godt;

 

Hem voor die wond'ren prijst,

 

En danckbaarheyt bewijst,

 

Om dat sy quaamen door sijn wijs gebodt.

 

Geschaapen heeft hy 't geene in hem sweeft,

 

En al het geene in sijn afgront leeft.

[p. 43]

 

Sijn maght, en kraght,

 

Zijn wonderbaar,

 

Op sijn kolck, als het volck

 

Daar is in doots gevaar.