Zeedelycke en natuurlycke gezangen

't Pluymgedierte.

Zang: Kortjackje.

Veel Pluymgediertens sweeven,

Die op der aarde leeven,

Met schaaterend geluyt,

In velden, boomen, 't kruyt.

Sy over d'aarde vliegen;

Daar sy heel light bedriegen,

Hun doot en leevent aas,

Met geen seer groot geraas.

Sy weeten van geen treuren,

Vol gloet zijn hun kouleuren;

Sy zijn seer veelderley,

In bergen, bos, of hey.

Sy heghten hunne nesten,

Niet in 't Noord, 't Oost, of 't Westen;

[p. 34]

 

Maar teegen 't warme Zuydt,

 

In boomen, velden, 't kruydt.

 

 

5

Sy trou hun kroost uytbroeden;

 

Waar naa sy hun soo voeden;

 

En als sy zijn in noot,

 

Sy hun soo zijn ter doot;

 

 

6

Oost-Indie geeft ons veugels,

 

Met veel kouleurde vleugels,

 

En kuyven op hun hooft,

 

En klauwen schoon geklooft.

 

 

7

West-Indie wil hun geeven,

 

Aan veele die hier leeven;

 

Op d'Afrikaanse kust,

 

Sulk Pluymgediert' oock rust.

 

 

8

Amerika wil senden.

 

Aan ons, mee hunne benden.

 

Europa hun ook geeft,

 

Als dit vee by haar sweeft.

 

 

9

In hunne praal Lantsdouwen,

 

Gy hun kunt schoon aanschouwen.

 

De groote weerelts Zee.

 

Die geest hun aan ons mee.

 

 

10

De bergen hun ons geven.

 

Sy op de rotzen leeven.

 

In klippen sy ook zijn.

 

Mee in een sant-woestijn.

 

 

11

Sy woonen in de hoolen.

 

Sy 't meeste saamen schoolen,

 

In boomen, velden, 't kruyt,

 

Met schaaterend geluyt.

 

 

12

Op binnelandse stroomen,

[p. 35]

 

Sy oock wel sweevend koomen;

 

Dit Pluymgediert' daar swemt,

 

Als vorst de plas niet stremt.

 

 

13

Hun schoonheyt moet men prijsen.

 

Sy ons hun Schepper wijsen;

 

Die hun geschaapen heeft,

 

En alles wat 'er leeft.

 

 

14

De glans van hun kouleuren,

 

Moet yders geest opbeuren,

 

Door hunne schoone gloet;

 

't Geen daar in sich opdoet;

 

 

15

Sy zijne root, en geelen,

 

Oock purper, als fluweelen,

 

Blauw, groen, carnaat, en wit,

 

Op hunne vleugels sit.

 

 

16

Sy overheerlijck praalen,

 

In heldre Zonne-straalen,

 

In boomen, velden, 't groen;

 

Waar in sy stil dan broen.

 

 

17

Wie heeft hier dogh verdrooten

 

Hun ongelijke grooten?

 

Het grootste en kleynste dier,

 

Ons aandoet veel plaisier.

 

 

18

Sy wonderbaar verdwijnen;

 

Sy weeder soo verschijnen

 

Met groote praght, by ons,

 

Met hun gespickelt dons.

 

 

19

Daar zijne kleyne diertjes,

 

Die blincken als de viertjes;

 

Sy zijn iets wonderbaars;

 

Sy lighten als een kaars;

[p. 36]

20

Sy 's naghts in 't vliegen lighten

 

De duystere gesighten;

 

Hun grootte hebben sy,

 

Gelijck een Hoonigh-by.

 

 

21

Den Arent in de wolcken,

 

Kan sien des weerelts volcken;

 

Daar in sijn voersel mee,

 

Eer hy haar haalt uyt Zee;

 

 

22

Sijn grootheyt kan trotseeren,

 

Al die by hem verkeeren.

 

De Kasewaarus leeft,

 

Daar voogel Struys in sweeft.

 

 

23

De schoone Pappegaajen,

 

Met veel geslaghten swaajen,

 

Op deese weerelts kloot;

 

Sy ongelijck zijn groot.

 

 

24

De voogels oock kriejoelen,

 

In koockent heete poelen;

 

Dit ongeloof baar schijnt;

 

Is 't waar? mee wond'ren zijn 't.

 

 

25

Veel duysent voogels sweeven

 

Op aarde, die daar leeven

 

Met veel verscheyde praght,

 

En mee soo van geslaght.

 

 

26

Wijs is de hoogste Heere;

 

Hy hun gaf hunne veeren,

 

Met die koleur en gloet,

 

Waar mee u elck ontmoet.

 

 

27

Wilt dan u Schepper vreesen:

 

Want schoonder gloet sal weesen

 

In sijne Heerlijckheyt,

 

By sijne Majesteyt.