Gedichten
(2001)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtelijk beschermdAan Amaranthe op Maria-Lichtmisaant.Terwijl de zon op 't verst van ons is afgeweken
en korts zijn toorts verdwijnt nadat hij is ontsteken,
en hij bij 't Schuttertje en bij de Waterman
omtrent de Steenbok draalt, eer dat hij scheiden kan;
5[regelnummer]
terwijl de koekoek zich onthoudt in holle stoven,
terwijl de vlieg zich bergt in reten en in kloven,
en dat de kikker ligt gedoken in de poel,
alsof de vuile vors had leven noch gevoel,
zit ik hier in mijn kluis op Ockenburgh verscholen,
10[regelnummer]
waar ik mij weinig moei met Zweden noch met Polen,
noch hoe de Leliën ons dreigen op de zee,
noch of men met Philips zal scheiden uit de vreê,
noch hoe dat Cromwell is versproken met de Fransen,
of Holland is de bruid waar z' altemaal om dansen.
[...]
15[regelnummer]
Ik zit dan in mijn kluis, maar 't klooster staat er open;
ik ben een monnik, maar die uit de kap mag lopen.
Een, die 't gemak mist van een goed en minzaam wijf,
maar die ook van een kwaad heeft onlust noch gekijf.
Ik heb deez' wintertijd Den Haag niet veel betreden,
| |
[pagina 65]
| |
20[regelnummer]
noch heb ik kunnen dag en avonden besteden,
en vind, hoe langer dat ik uit de mensen ben,
hoe dat ik meer op 't land tot eenzaamheid gewen.
Bij reed'lijk open weer heb ik de haas doen lopen,
en het konijntje moest het somtijds nog bekopen;
25[regelnummer]
als 't vroor, of regende, zo bleef ik binnenshuis
en vond mijn tijdverdrijf hier in mijn boekenkluis,
waar ik mijn hoofd niet zeer en breek met hoge zaken.
Ik werk om eer noch geld; 't is maar voor mijn vermaken:
een versje, een gedicht, een greep, een grol, een gril
30[regelnummer]
valt somtijds uit de pen, en weder ligt ze stil.
Nu wint men aan de dag, de zon is aan het klimmen
die onlangs heeft gemard omtrent de zuiderkimmen;
de lucht ontlaat, en ruimt de strengen van de kou,
de krimper kruipt zo dicht niet langer in de schouw.
35[regelnummer]
't Is lang genoeg gesuft in vodden en papieren,
't is lang genoeg gerijmd: ik lache om laurieren.
Ik krijg daarbuiten werk aan hegg' en muur en plank:
de boeken aan een zij, en achter kist en bank.
Mijn buurleeuw'rikje is al wederom aan 't zingen
40[regelnummer]
om op een nieuw mijn oor te strelen in de klingen.
Weest welkom Vrouwendag! 't Is feesttijd van Marij,
men brengt de kaarsen voort, dat haar de priester wij';
't is Lichtmis, zo men 't noemt: de winter is aan 't wijken
en zal met pak en zak haast uit het land gaan strijken.
45[regelnummer]
De zon komt hem te na en stookt hem uit de haard,
waar hij drie maanden lang het hoekje heeft bewaard.
Wat zegt gij, Amarant? Wilt gij Den Haag niet ruimen?
't Is lang genoeg 't matras belegen en de pluimen,
't is lang genoeg in huis gezeten bij de haard:
50[regelnummer]
vermaakt u altemets een dag te landewaart.
Wanneer de lucht verzoet, zo komt u wat verluchten,
al is 't hier nog te vroeg te weiden op mijn vruchten,
en eksters, mus en spreeuw te weren van de kers;
| |
[pagina 66]
| |
al is er pruim, noch peer, noch abrikoos, noch pers,
55[regelnummer]
al valt er niemendal te snoeien noch te plukken
voor Eva's nichten, noch een grage tand te drukken
in het bekorend fruit, zo zij in Eden deed,
waarom benevens haar de hele afkomst leed:
nog heeft het zijn geneugt te zien hoe in de hoven
60[regelnummer]
de bot en knopje zwelt, die ons wat goeds beloven.
De hope van hetgeen dat men voorhanden ziet
vermaakt ons somtijds meer dan dat men het geniet:
een wijze vader kan zich in zijn zoon vermaken
lang eer de wol begint te groeien op zijn kaken;
65[regelnummer]
hij doet het om de hoop, die van zijn worden spreekt,
hij doet het om de man die in een jongen steekt.
De moeder ziet met vreugd haar jonge dochters wassen,
eer dat haar hare huik en hare voorschoot passen,
eer nog de boezem zwelt en naar de hals toe puilt
70[regelnummer]
waarvan de rijpe rest nog in de tabberd schuilt,
wanneer zij overdenkt en vleit zich met gedachten
hoe dat het vrijerschap haar dochters op zal wachten,
en hoe zij, bij gevolg, zal mee door iedereen
gestrookt zijn en gestreeld, geliefkoosd en gevreên.
75[regelnummer]
De bouwman vindt vermaak ook in zijn groene koren
terwijl het kruipt en wruit langs akkeren en voren,
hij ziet met vrolijkheid de oogsttijd tegemoet,
terwijl hij zich met hoop van goede vruchten voedt.
Kom Amaranthe, kom, als 't weer u zal behagen;
80[regelnummer]
breng goed gezelschap mee, te rasser gaat de wagen
wanneer men onderweg heeft vrolijk onderhoud,
de paadjes worden kort door aangename kout.
Men zal nu hier voortaan op heuvelen en klingen
de zoete lammeren zien huppelen en springen
85[regelnummer]
en volgen hare moer met blaten achter aan,
en vallen aan de mam als zij zal willen staan.
Men zal de leeuw'rik hier zien klimmen en zien dalen
| |
[pagina 67]
| |
en uit zijn kleine keel zijn minnezangen halen,
en met zijn vleugeltjes zien drillen in de lucht,
90[regelnummer]
terwijl hij hangt omhoog en houdt zich op de vlucht.
Al is de tijd nu uit van hazen en patrijzen,
de honger brengt zijn saus tot kolen met saucijzen;
al gaan de hoenders af, het kalf geeft weer gerijf
van hoofd, van borst, van rib, van harst en bout en schijf.
95[regelnummer]
Mijn hennen leggen weer: wij zullen wafels bakken,
of doen de pan te vuur en koeken om doen smakken.
Of hebt gij smaak in vis? Wij zullen zien in 't kaar
wat daar gevangen ligt, nu al gespeend en klaar;
men zal als nu een baars, en dan een posje kluiven,
100[regelnummer]
ook zullen wij al haast gaan krijgen jonge duiven,
en, zo men van de os een stuk nog eten wou,
ik heb er, daar een man zijn hoed voor lichten zou.
Ook staan hier op mijn hok nog langgestaarte schapen,
van 't goed, dat op de hei zijn kostje placht te rapen.
105[regelnummer]
De Heer van Zuilichem, de grote bouwman Post
die hebben z' hier gekeurd voor uitgelezen kost.
Wij zullen vogelen doen braden met kastanje:
Men kooit niet ver van hier. Mijn peren van oranje,
mijn guldeling en aagt, van liefelijken aard,
110[regelnummer]
die geven lekker moes en spijze tot een taart.
Zie Amaranthe, zie hoe ik u kon onthalen,
zo gij de moeite naamt van over berg en dalen
te komen bij uw vriend, die u bemint en eert
en die gij moogt gebiên zoveel als gij begeert.
115[regelnummer]
Maar zo u zulk onthaal niet wel en mocht behagen,
zo houd het mij te goed dat ik heb durven vragen.
Wat zegt gij Amarant? Mijn zanggodin wordt stom,
die van te voren riep: Kom Amaranthe, kom.
Alhier op Ockenburgh geschreven
120[regelnummer]
in 't jaar van vijftig en nog zeven,
| |
[pagina 68]
| |
na 't zestienhonderd maal verjaarde
dat ons Marie de Heiland baarde.
Marie, wiens dag men viert op heden,
in zel of sprokkelmaand, de tweede.
|
|