Gedichten

Lof van de pekelharingaant.

Een pekelharing blank,
zwaarlijvig, dik en lank,
die 't hoofd is afgeslogen,
de buik en rugg' meteen
heel proper afgesneên,
de vellen afgetogen;

het grom voor uit gedaan,
rauw of met vuur gebraên,
dan geen ajuin vergeten;
en eer des avonds laat
de zon te bedde gaat
met honger opgegeten,

[p. 42]

 

en daartoe dan een stik

 

van roggebrood, wel dik

15

van boter, toegekloven

 

is goede medicijn;

 

triakel kan niet zijn

 

zo waardig om te loven.

 

 

 

Een dronk die smaakt daar op:

20

Breda's of Haarlems sop

 

of uit de Delftse kuipen;

 

hij maakt het gorgelgat

 

weer vaardig, fiks en glad,

 

om 's morgens weer te zuipen.

 

 

25

En als gij zijt verzeeuwd

 

en zit en gaapt en geeuwt,

 

kan hij weer lustig maken,

 

droogt de catarren op

 

die boven uit de kop

30

in borst of tanden raken;

 

 

 

maakt dat men ook wel pist,

 

en dat u niet en mist

 

(met orelof) het kakken:

 

geen winden laat hij rust

35

hij doet de maag met lust

 

naar spijs en drinken snakken.

 

 

 

Wat dunkt u, lezer, kan 't dan vreemd of wonder wezen

 

dat iemand die met lust de pekelharing smult

 

veel beter is te pas, als die met uitgelezen

40

en dart'le lekkernij zijn darmen gulzig vult?