Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 388]
| |
 En neyght tot mijn gebed uw ooren
Gelijck gy my hebt toegeseght,
En, nae het woord van u bezwooren,
Antwoord genaedigh uwen knecht.
2 Ick stae op geen rechtvaerdigheden:
Want die met u te recht wou treden
Sou voor u vierschaer niet bestaen,
Des is de grond van mijn gebeden
Dat ghy met my na gunst wilt gaen.
3 Ick smeeck u dan, en ’t heeft sijn reden:
Mijn vyand sit my op de leden,
Hy volght my waer ick henen vlucht:
Ick bergh my in de donckerheden,
In hoolen sonder dagh of lucht.
4 Des is mijn moed als neer gestreeken,
Mijn krachten zijn van my geweeken,
Mijn hert is flauw, mijn ziel is laf,
Mijn geest is in mijn lijf bezweeken
Die my wat sterckt’ in lijden gaf.
5 Noch houd de Hoop my in vertrouwen
Dat gy my noch sult staende houwen
Als ick op het voorleden merck,
Op dagh en tijd, die nu verouwen:
| |
[pagina 389]
| |
Op uwer handen wonder-werck.
6 Dan werd ick weder opgetoogen:
Ten Hemel gaen mijn hand’ en oogen:
My dorst nae u, gelijck het zand
Daer al de vocht is uyt gesoogen
Door al te langen Sonne-brand.
| |
Pause.7 Haest u, o God, om my te hooren,
Want mijne krachten gaen verlooren:
Wend uw gesicht van my niet af,
Noch sluyt voor mijn gebed uw ooren,
Of anders raeck ick in het graf.
8 Doe uwe gunste my bestraelen:
’t Sy dat de Son is aen het daelen,
’t Sy dat hy weer in louter goud
Komt ’s mergens aen den Hemel praelen:
Want ick heb my op u vertrouwt.
9 Mijn ziel is t’uwaerts opgesteegen:
Dies leer my kennen uwe wegen;
Maeck my van mijnen vyand vry,
En laet my om geen hulp verlegen,
Want, Heer, op u verlaet ick my.
10 Leer my nae uwe wetten leven
So gy ons die hebt voorgeschreven;
Geley my op een effen baen,
Dat sonder sneuvelen of sneven
Ick mijnen wegh ten eynd magh gaen.
| |
[pagina 390]
| |
11 Doe my als uyt het graf verrijsen
Om uwen grooten naem te prijsen:
Mijn leven zy in u behoed
Om al de wereld aen te wijsen
Dat gy my recht nae reden doet.
12 En, om my met uw gunst te kroonen,
Wilt mijnen vyand niet verschoonen,
Verderf en roey mijn haeters wegh,
En wilt aen uwen dienaer toonen
Hoe nae hy u aen ’t herte legh.
|
|
