Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 272]
| |
 Dat ick in benaeude daegen,
Dat ick doe in bange nachten;
Hoor my, Heere, sonder wachten.
2 Want mijn daegen die sijn heenen
En gelijck als roock verdweenen
En mijn beenen sijn verteert
Als een uytgebranden heerd;
En mijn hert is neer geslaegen
Als het gras by heete daegen,
Dat ick dickmaels heb vergeeten
Mijne spijs en brood te eeten.
3 Door mijn suchten en mijn weenen
Ben ick niet als vel en beenen:
Bloed en vleesch geraeck ick quijt
Dat van al de droefheyd slijt,
Die mijn spieren doet verdwijnen;
’k Ben een roerdomp der woestijnen,
’k Ben gelijck den schuwen uylen
Die sich voor het licht verschuylen.
4 Nachten brengh ick deur met waecken
Als het muschjen op de daeken,
Dat sich vind in eensaemheyd
En sijn doode gae beschreyt;
Van de vuyle laster-monden
Werd ick alle dagh geschonden,
En die my te krencken soecken
| |
[pagina 273]
| |
Hoort men my alom vervloecken.
| |
j. Pause.5 Ick ben in het stof geseten
Daer ick asch als brood moet eeten
Daer mijn dranck gemengelt word
Met de traenen die ick stort;
Om dat ick de harde slaegen
Van u gramschap heb te draegen,
Want gy hebt my eerst verheven
En daer nae ter neer gedreven.
6 Mijne daegen sijn als schaeuwen
Die verdunnen en verflaeuwen,
Ick versmelt gelijck het was,
Ick verdor gelijck het gras:
Maer gy, Heer, sult eeuwigh duyren,
Gy en eyndight door geen uyren,
Gy sult leven in gedachten
Van geslachten tot geslachten.
7 Gy sult eens met open armen
Over Syon u ontfarmen,
En ontwaecken voor de Stad
Die gy u verkooren had;
Want, o Heer, het werd al spaede,
En den tijd van uw genaede
En het uyr is al gekoomen,
Zijt gedachtigh aen den vroomen.
8 Yver isser in uw knechten
Om dijn Tempel op te rechten,
Om dijn omgeworpen huys
| |
[pagina 274]
| |
Te doen rijsen uyt sijn gruys;
Dan en salder niemand wesen
Die niet uwen naem sal vreesen:
By den Koningen der aerde
Sal hy sijn in eer en waerde,
9 Alsmen weder aen sal schouwen
Dat gy Syon hebt herbouwen
En uw heerlijckheyd en licht
Siet in’t heylige Gesticht;
Als gy u tot ons sult wenden
En een end maeckt van ellenden,
En sult helpen die in nood sijn
En van uwen troost ontbloot sijn.
| |
ij. Pause.10 O, wat heugelijcker uyren,
Daer het heugen af sal duyren
En van stam tot stammen gaen
Door getrouwe letter-blaen!
O, wat heugelijcker stonden,
Daer het volck sal af vermonden
En des Heeren lof doen hooren
Dat noch niet en is gebooren!
11 Om dat hy sijn gunst liet straelen
Uyt de heylge Hemel-Zaelen,
En sloegh een genaedigh oogh
Nae der aerde van om hoogh
Op het suchten der gevangen,
Op’t gebedt van die verlangen
En die haecken om te raecken
Uyt des Doods gesparde kaecken.
| |
[pagina 275]
| |
12 Op dat sijnen naem magh brallen
Binnen Salems nieuwe wallen,
En sijn roem weer zy gehoort
Binnen Syons heyligh oord;
Als de volckeren met hoopen
Derwaerts sullen koomen loopen
En de Koningen van waerde
Door hem vallen neer ter aerde.
| |
iij. Pause.13 Wie beleeft so blijde maeren?
Ach, voor’t rijpen mijner jaeren
Werd ick onder weegh gestort!
God heeft mijnen tijd verkort
Dies so sey ick: Heer, mijn daegen
Waerom sijn die afgeslaegen
Op het midden van mijn leven?
Daegen die u noyt begeven?
14 Gy, die waerd voor tijd en uyren,
Gy die zijt en die sult duyren,
Gy die hebt begin noch perck?
Aerd en Hemel sijn u werck:
Aerd en Hemel sal verderven,
Maer gy, Heer, en sult niet sterven:
Aerd en Hemelen sijn endigh
Maer gy, Heere, zijt bestendigh.
15 ’t Aerdrijck sal ’t niet eeuwig houden
En gelijck een kleed verouden:
Als de slijtende gewaen.
Sal den Hemel oock vergaen
| |
[pagina 276]
| |
En al wat hy overwelfde;
Maer gy, Heere, blijft de selfde,
Uwe jaeren, daegen, uyren
Sullen sonder eynde duyren.
16 Oock de kindren uwer knechten
Die haer wegh en wandel rechten
Nae u wet, en wil, en last,
Sullen seecker, vry, en vast
Het gezegent land bewoonen
Met haer dochteren en zoonen,
En het zaet van haere lijven
Sal aldaer gevestight blijven.
|
|
