Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt

Den Lxxxiij. Psalm.

HOud u niet langer stil, o Heer,
Kom ons te hulp en zwijght niet meer,
O God, en wilt ons niet verlaeten;
Want, sie, dijn vyand is in roeren,

[p. 228]

 

 

Sy raesen die u tegenzwoeren,

 

Sy steken ’t hooft op die u haeten.

 

 

 

2 Sy hebben, zwanger van verraedt,

 

Gehouden heymelijcken raedt

 

Om ons te vangen in haer kuylen,

 

Ons, die daer sijn uw uytverkooren

 

Die tot u rechte schaeps-koy hooren

 

En onder uwe vleugels schuylen.

 

 

 

3 Kom, seggen sy, kom maecken wy

 

Dat Israel geen volck meer zy,

 

Laets’ ons verdelgen en verslinden,

 

Dat haren naem vergae so verde

 

Dat des niet meer gedacht en werde

 

En haerder geen en sy te vinden.

 

 

 

4 Sy sijn het eens met hert en mond

 

En tegen ons in een verbond:

 

’t Is Edom en ’t sijn Ismalijten;

 

’t Is Moab en ’t sijn Hagarenen,

 

Die brengen al haer macht te beenen

 

Met Gebal en met Ammonijten;

 

 

 

5 d’Amaleckijt, de Philistijn,

 

Oock die in Sor en Tirus sijn

 

Met Assur by malkandren trecken,

 

En voegen al haer oorlogs machten

 

Om Loths veraerde nae-geslachten

 

Voor eenen ysren arm te strecken.

[p. 229]

 

6 O Heer, doet hen als voor so nae,

 

Als Midian, als Sisera,

 

Als ’t Iabin gingh aen Kisons beken,

 

Doet met de mest van haere lijcken

 

Het schrael en maeger land verrijcken,

 

Gelijck aen Hendor is gebleecken.

Pause.

7 ’t Gae haer verwaende Vorsten mee
Als’t Oreb, Zeb, en Zebah dee,
Als Salmuna, en haere Rijcken,
Die met vermeeten woorden spraecken
Laet ons Gods woonstee d’onse maecken,
En voor ons eygen erfdeel strijcken.

8 O Heere drijft haer als een tol,
Gelijck een wervel, als een bol,
Als stof en kaf lanx veld en wegen;
Komt haer gelijck een vyer verrasschen
Dat bergh en bossen leyt in asschen
In top en tacken opgestegen.

9 Verschrickts’ in’t binnenst van haer bloed,
En, so de wind de blaedren doet,
Vervolghts’ in allerhande hoecken:
Vervult haer aengesicht met schanden
Op dat in ver gelegen landen
Men leer’, o Heer, dijn naeme soecken.

10 Doe haer in schaemt’ en schrick vergaen;
Daer sy noch eynd noch uytkomst aen,

[p. 230]

 

Op dat een yeder koom te weeten

 

Dat gy alleenigh sijt de Heere,

 

Die boven al, vol macht en eere,

 

Ter hoogster Throone sijt geseeten.