Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 208]
| |
 Gods wonderen, van ouds by hem gedaen,
Sult gy van my in’t wijd en breed verstaen.
2 Gods wonderen, van hand tot hand gegeven
Van onderen aen Kinderen en neven,
Die sullen wy aen den nae-komelingen
Gaen openen en zijne daden singen,
Op dat zijn lof, zijn sterckte, zijne macht
Noyt en versterf by Iacobs nae-geslacht.
3 Tot een verdragh heeft hy zijn hand gegeven,
Hy heeft een Wet in marmeren geschreven
Voor Israel, met ernstelijck begeeren
Om die met sorg haer kinderen te leeren:
Op dat door haer zijn wille wierd bekent
En in het hert van’t nae-zaed vast geprent.
4 Om t’aller tijd op haren God te bouwen
Met vaste hoop, en zijn gebod te houwen,
Om niet te doen so hare vaeders deden:
Een quaestigh volck, vol wederspannigheden,
Dat stijf en strack als een onbuygsaem glas
En niet getrouw aen zijnen God en was.
| |
j. Pause.5 Wat wast, dat die van Ephraim gesprooten,
So fix ter boogh, so seker op haer schooten,
So afgerecht op allerley geweeren,
Dee in den strijt den rugh met schande keeren,
| |
[pagina 209]
| |
En sonder hert vlien voor den vyand heen?
Sy hadden steeds des Heeren bond vertreen:
6 Sijn wil, zijn wet, zijn daeden al vergeeten,
Die, nu geraeckt in’t dood-boeck en versmeeten,
Niet meer in’t oogh van haer gedachten speelden,
Gesien, gehoort, van ouders die haer teelden,
Alwaer de Nijl van uyt het Zuyder-Oost
Sich in de Zee door seven monden loost.
7 Hy kloofde’t Meyr om’t volck daer door te leyden:
Hy dee van een het woeste waeter scheyden,
Dat wederzijds stond als gemetste muyren;
Een helder licht, als van onsteke vuyren,
Was in der nacht de leydsman van sijn volck,
Des daeghs gedeckt van een gestaege wolck.
8 In’t barre Woest, daer voor de drooge lippen
Geen vocht en was, quam uyt gekliefde klippen
Een rijcken stroom die God ter bergen afsond,
En drenckte ’t volck als uyt een hollen afgrond;
Een dorre rotz verkracht door sijne hand
Gaf menigh beeck in het verstaefde land.
| |
ij. Pause.9 Doch dit een kost den wrevel noch niet steuyten,
Sy gingen voort met sondigen en meuyten,
En hebben God, die buyten menschen gissen
Fonteynen gaf in dorre wildernissen,
Weer op een nieuw verbittert en versocht
En eyschten spijs, die haer vernoegen mocht.
10 Kan, seyden sy, in dees versengde heyden
| |
[pagina 210]
| |
God wel voor ons een goede disch bereyden?
Schoon of hy al dee uyt de rotsen breecken
De ruymt van nat en overvloed van beecken,
Sou oock sijn hand wel kunnen in den nood
Ons hier versien van voedsaem vleesch en brood?
11 Hy hoorde ’t aen: en, door’t onsinnigh spreecken,
Van grammigheyd verbolgen en ontsteken
Om dat sy weer door ongeloof gedreven
In wanckelmoed en misvertrouwen bleven,
Sond hy het vyer door haeren leeger heen
Dat door ’t gebedt van Moyses weer verdween.
12 Op sijn bevel sag men de wolcken scheuren
Den Hemel gaf uyt sijn’ ontsloote deuren
Op Israel een wonderlijcken regen:
Een soeten dauw van boven neer gesegen
Bracht lieflijck Man, op dat sich yder sat
Aen’t nieuw gewas van hemels kooren at.
| |
iij. Pause.13 Elck at het brood, dat Machtigen doet leven,
Aen’t klaegend volck van uyt de lucht gegeven,
Niet naeu, noch schaers, maer ruym en overvloedig.
Hy spreeckt een woord: de winden koomen spoedigh
Van Oost, van Zuyd, gedreven door sijn hand
En brachten vleesch vol op in’t woeste land.
14 ’t Vleesch wierd geschaft van boven met een regen
So dicht als’t stof des somers op de wegen;
Gevleugelt vleesch, gejaeght door wind en weder
Quam, als het sand des gullen oevers, neder,
| |
[pagina 211]
| |
Dat God rondom de hutten vallen dee
Tweedaegen langh in hare legerstee.
15 Elck valt aen’t vleesch so ruym haer toegesmeten,
Elck boet sijn lust: nu sijn sy sat gegeten,
Haer buyck is vol, haer pensen sijn gelaen:
Noch kan daer mee de wrevel niet vergaen;
Haer mond is ree die God weer tegenspreeckt
Terwijl het vleesch noch in de tanden steeckt.
16 Hier was’t gedult tot aen sijn eynd gekoomen:
Gods toorn onstack en heeftse wegh genomen
In grammen moed, nu moe van’t wederspannen.
Hy sloegh ter neer haer uytgelese mannen,
Doch echter wierd haer moedwil niet gedooft
En bleven noch sijn wondren ongelooft.
| |
iiij. Pause.17 De meuyter viel in’t beste sijner daegen:
Het overschot, door schrick in’t hert geslaegen
Om dat Gods hand de sterckste wegh quam haelen
En met de dood haer schulden dee betaelen,
Sagh om, en door so harden slagh geleert
Heeft sich doen eerst tot haeren God gekeert.
18 Doe quam, maer vry wat laet, in haer gedachten,
Dat hy, die sy so tergden en verachten,
Haer rotse was, en die in zwaere tijden
Haer uyt de nood kon redden en bevrijden;
Doe vleyden sy ootmoedigh met de mond
Maer haer gestreel quam uyt geen goeden grond.
19 Want in haer hert en was geen recht vertrouwen,
| |
[pagina 212]
| |
Geen lust of wil om Gods verbond te houwen,
Die, weer geleydt door sijn bermhertigheden
Om in’t gericht niet scherp met haer te treden,
Haer niet en sloeg met wel verdiende straf,
Maer wende weer sijn gramschap van haer af.
20 God dacht by sich wat dat de menschen waeren:
Van vleesch, van bloed, van zenuwen en aeren:
Een wind die waeyt en doorgaet sonder keeren.
Hoe menighmael is het geduld des Heeren
Van haer getergt? hoe menighmaelen is
Sijn geest bedroeft in dese wildernis?
| |
v. Pause.21 Hoe menighmael sijn sy hem afgeweken?
Hoe menighmael sijns’ in’t geloof bezweken?
Hoe menighmael is Godes al-vermogen
By haer gepeylt nae reyck van menschen oogen?
Hoe weynigh, ach! hoe weynigh wierd gedacht
Des Heeren hand, die haer in vryheyd bracht?
22 De hand, die so veel tekenen en mercken
Aen Zöan gaf van Godes wonder-wercken?
Die in Egypt’, dat Iacobs huys verheerde,
In enckel bloed de waeteren verkeerde,
Dat vliet en vloet in steen en velden stonck,
Dat mensch noch vee in seven daegen dronck?
23 De hand, die daer de wooningen en huysen
Dee grimmelen van hongerige luysen:
Van vuyl gedrocht der walgelijcke puyten,
Dat al door kroop van binnen en van buyten?
Die bloem en blad nam door de ruypen af
| |
[pagina 213]
| |
En ’t boeren zweet aen menigh sprinckhaen gaf?
24 De hand, die door het vuer en hagel-stenen
Den wijngaerd trof, en boomen smeet daer henen?
De hand, die ’t vee in beemden en in weyden
Ter neder sloegh, en schaepen aen der heyden:
So dat het al met jammer wierd vervult
Dewijl Gods toorn gingh boven sijn geduld?
25 De hand, die door de boden, uytgesonden
Om plaegh op plaegh den Koningh te verkonden,
Dee voor de dood noch ruymer deuren open?
Een giftigh vuyr Egypten doorgelopen
Greep alles aen op Moysis krachtigh woord,
En plaeghde’t volck met menigh beesten-moord.
| |
vi. Pause.26 De Koningh doch in spijt van alle plaegen
Verhardt in’t quaed en God in harder slaegen;
Hy doodt al ’t eerst van mensch en vee gebooren;
Een groot geschrey is door het land te hooren,
Hy voert sijn volck, bewaert door ’t lamren-bloedt,
En leydse heen als die sijn schaepen hoedt.
27 Hy leydtse heen gerust en sonder schroomen:
Haer vyand, die’t so hoogh had opgenoomen
Had nu de dood en ’t water ingezwolgen,
En smoord’ in zee in’t midden van’t vervolgen.
So dat sijn volck quam veyligh in het land
Tot desen bergh, verkregen door sijn hand.
28 Daer hy het erf van andren gaf ten besten
En heydenen verdreef uyt hare nesten
| |
[pagina 214]
| |
Dat Israel in haere tenten woonde,
Dat op een nieuw het goed met quaed beloonde
En weynigh nu om Godes daeden dacht,
So krachtige getuygen van sijn macht.
29 Gelijck een boog door’t afdoen van de peesen
Sich weerom recht en krijght sijn voorigh wesen
So hebben sy het oude pad genoomen:
En gaend’ op’t spoor van ouderen en oomen
Sijn trouweloos (o schand, o spijt, o hoon!)
Geweecken tot den onbekenden Goon.
| |
vij. Pause.30 God dus geterght door dienst en offerhanden
Die sy op’t hoogh voor vremde Goden branden,
Door yver om haer beelden nu ontsteken
Is met sijn hert van Israel geweken,
Verliet de hut, te Silo langh bewoont,
Van waer hy sich had sichtelijck vertoont.
31 Des Heeren Arck, de cierelijcke laede,
De kist des bonds, de stoel van sijn genaede,
Quam in de hand der Palestijnsche knechten
Daer Israel de neerlaegh lee in’t vechten,
Daer’t puyck des volcks, daer menigh dapper heldt
Door’t vinnigh zwaerd ter neder wierd gevelt.
32 Het vyer sijns toorns heeft duysenden verslonden
Die bloed en geest uytloosden door haer wonden:
De frisse maegd, door’t sneuvelen der jongen,
Bleef ongevreen en ’t bruyds-bed onbesongen;
De Priester, die door’t zwaerd was neergeleyt,
Wiert van sijn weeuw ten grave niet beschreyt.
| |
[pagina 215]
| |
33 Maer, als een held die van de wijn geraeckt is
Wel valt in slaep, maer als hy weer ontwaeckt is
Grijpt nae’t geweer om aen den man te wesen:
So is de Heer ter bystand op-geresen
Die duysenden des vyands sterven dee
Door schandigh zeer ter heymelijcker stee.
| |
viij. Pause.34 Doch Iosephs huys dat bleef by hem verstooten
En Ephraim wou hy niet meer vergrooten:
Maer Iudaes stam heeft hy voor al verkooren
Voor d’andere, ’t zy voor of nae gebooren,
En Syons bergh (die hem aen ’t herte sat)
Ver boven al verhoogt en lief gehadt.
35 Aldaer heeft hy sijn Tempel willen stichten
Als een Palleys, dat vast en sonder zwichten
Gegrond-vest staet, en op sijn hechte muyren
Den tijd en nijd van jaeren kan verduyren.
Daer hy in plaets van eenen herders staf
De Konings-kroon aen sijnen David gaf.
36 Daer hy sijn knecht nam van de mellick-oyen,
Van’t kleyn bewind der slechte schaepe-koyen,
En stelde hem in een verheven wooningh
Om Israel te richten als een Kooningh.
Gelijck hy oock nae sijn oprechtigheyd
Des Heeren volck voorsichtigh heeft geleyt.
|
|
