Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 185]
| |
 Red my, o Heer, uyt ’s vyands gaeren
Door uw gerechtigheden
En hoor nae mijn gebeden.
2 Wilt my een stercke rotze wesen
Die my een burgh verstreck,
Waer op ick my vertreck
Om mijnen vyand niet te vreesen:
Gy sijt mijn wal, mijn muyren
Daer ick kan veyligh duyren.
3 Wilt my, o Heer, voor die behoeden
Die schelmsch en goddeloos
Verkeert en trots en boos
Bedrogh en list in’t herte voeden:
Die niet als quaed bedencken
Om my te mogen krencken.
4 Want zedert dat ick ben gebooren
Sijt gy mijn toeverlaet,
Geen tijd so suyr, so quaed,
Of uwe hand die quam my schooren,
Dies sal uyt mijne lippen
Uw lof geduyrigh slippen.
| |
j. Pause.5 Ick scheen wat vreemts in veler oogen,
| |
[pagina 186]
| |
Doch gy zijt evenwel
Daer ick mijn hoop op stel,
Dies sal ick, wat de menschen poogen,
Uw lof en heerlijckheden
Met vollen mond verbreden.
6 Verwerpt my niet nu ’k tot mijn jaeren
Nae vele rampen kom,
Nu my den ouderdom
Het hooft besneeut met witte haeren,
En nu de hooge daegen
Mijn lijf en leen vertraegen.
7 Wilt my, o Heer, nu niet verlaeten,
Want mijne weerparty
Gezwooren tegens my
In ’t heymelijck te saemen praeten,
En die mijn siel belaegen
Die hebben raed geslaegen.
8 God, seggen sy, laet hem in schanden,
Dies grijpt hem vrylijck aen,
Hy kan u niet ontgaen,
Daer is voor hem geen hulp op handen.
Komt, Heer, en wilt niet wachten
En wilt mijn saeck betrachten
9 Bedeckt der goddeloosen wangen
Met schaemt en schandig rood
Die haecken nae mijn dood
En nae mijn ondergangh verlangen:
Maer ick sal op u passen
En uwen lof doen wassen.
| |
[pagina 187]
| |
ij. Pause.10 Mijn mont sal steets het goed verhaelen
Dat gy aen my bewijst,
’t Sy dat de Sonne rijst
’t Sy dat hy weder is aen’t daelen,
Hoewel het sonder end is
En my ’t getal ontkend is.
11 Ick sal met sterrende gedachten
My heffen op, en treen
In uwe mogentheen’
En peylen die met al mijn krachten,
En die voor elck ontdecken
So ver mijn macht kan strecken.
12 O God, gy hebt my onderwesen
Van mijne kindsheyd aen
En uwe wonderdaen
Heb ick verbreydt en hoogh gepresen:
Dies wilt my niet begeven
Op’t krimpen van mijn leven,
13 Tot ick aen desen volcke grondigh
En aen haer nae-geslacht
Uw sterckt’, uw arm, uw macht
En uw gerechtigheyd verkondigh;
Gy gaet het al te boven,
Wie kan u waerdigh loven?
| |
iij. Pause.14 Wie is by u te vergelijcken?
| |
[pagina 188]
| |
Gy, die my proeven liet
Benaeutheyd en verdriet
In’t midden van gevelde pijcken,
Hebt my een ander leven
Weer op een nieu gegeven.
15 Gy die my deed ter aerde daelen
Sult my doen rijsen op
En voeren weer ten top
Van waer mijn glans op nieuws sal straelen;
Gy sult my nae mijn lijden
Vertroosten en verblijden.
16 Op harp en wel-getoonde luyten
Met sangh en vrolijck spel,
O Heylg’ in Israel,
Sal ick uw lof voor yder uyten,
Met cimbalen en snaeren
Sal ick uw roem verklaeren.
17 Mijn hert sal in mijn boesem springen,
Mijn geest, in u verheught,
Sal huppelen van vreughd,
Mijn keel sal u met Psalmen singen,
Want doen ’t my’t leven gelde
Waert gy’t die my herstelde.
18 Mijn mond is ree, mijn tong ontbonden,
Dat uw gerechtigheyd
Door haer sy wijd verbreyd;
Mijn vyand druypt en is geschonden,
Sy staen met roode wangen
Die nae mijn dood verlangen.
|
|
