Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 179]
| |
 Het waeter is ten lippen toe gewassen,
Ick voel geen grond in sackende moerassen,
Ick loop gevaer van een gewisse dood;
Ick ben vermoeyt van roepen dagh en nacht,
Mijn keel is heesch, ick kan niet langer spreken,
En om dat ick gedurigh op u wacht,
Is mijn gesicht ten lesten heel bezweken.
2 ’t Getal is groot van die, die sonder reen
Uyt bittren haet my soecken neer te vellen:
Eer souwmen ’t hayr van mijnen hoofde tellen
Als al den hoop waer van ick werd bestreen;
Sy eysschen ’t geen ick noyt van haer genoot,
’t Geen ick noyt nam dat moet ick wedergeven,
Doch, Heer, voor u is alles naeckt en bloot,
Gy weet mijn doen en kent mijn heele leven.
3 Geheng doch niet, o God van Israel,
Dat yemand hier van die, die op u wachten
| |
[pagina 180]
| |
En uwe wet wel soecken te betrachten,
Om mijnent wil sich immer schaem of quel:
Dat doch mijn schand haer tot geen schand gedy:
’t Is doch om u dat ick ’t gesicht moet decken,
’t Is doch om u, dat ick versmaetheyd ly
Van die, die my verguygen en begecken.
| |
j. Pause.4 Mijn naeste bloed, mijn broeders sien my aen
Als of ick was een man uyt vreemde landen;
Den yver, die my tot uw huys dee branden
Heeft my verteert, daer komt my’t quaet van daen;
My raeckt de smaed van die die u versmaen,
Ick heb geweent, gevast, en om mijn sonden
Mijn siel verneert, maer, hoe ist my gegaen?
Men heeft my noch gelastert en geschonden.
5 Ick had mijn lijf met eenen sack gedeckt:
Men loegher mee; selfs die den volcke richten
Was ick een spot; met liedtjes en gedichten
Van dronckerts wierd ick by de wijn begeckt:
Maer niet te min tot u is mijn gebed,
Als’t u behaeght so wilt mijn stem verhooren,
Mijn hoop is staegh op uwe gunst geset;
Die u betrout gaet nimmermeer verlooren.
6 Treckt my om hoogh en help my uyt het slijck
Dat ick niet smoor’ in dese modder-poelen,
Doet my uw hulp in mijnen nood gevoelen
Eer dat ick sinck en t’eenemael bezwijck;
Lijd niet dat my het waeter overscholp,
Noch dat mijn hooft de stroomen overloopen,
Of dat het graf met aerde my bestolp
| |
[pagina 181]
| |
Dat ick sie staen met graege kaecken open.
7 Verhoor my, Heer, want gy zijt goed van aerd,
Vol van genaed’ en van bermhertigheden,
Neem gunstigh aen mijn klachten en gebeden;
Onschuldigheyd is medelijdens waerd;
Keer niet den rugh dijn armen dienaer toe,
Wilt van uw knecht dijn aengesicht niet wenden,
Want my is bangh, ick ben heel mat en moe,
Haest u tot my en wilt mijn lijden enden.
| |
ij. Pause.8 Koom naeder, Heer, en voeg’ u dicht by my,
Verlost mijn ziel van die die my benaeuwen,
Bevrijdse van mijns vyands open klaeuwen
Op dat hy sich niet in sijn vanghst verbly.
Gy weet en kent de smaedheyd die ick ly,
Hoe dat ick word gelastert en beloogen,
Gy siet het doen van mijne weerparty,
Mijn schand en schaemt sijn altijds voor u oogen.
9 Versmaetheyd ist die my het herte breeckt,
Mijn siel is zwack, mijn geest en kracht verloomen,
Ick wachte troost, maer hebse niet vernoomen,
Daer ’s niemand die van medelijden spreeckt;
In tegendeel, Sy hebben gal gedaen
In mijne spijs die sy my t’eeten gaeven,
En als ick wou mijn droogen dorst verslaen
So quampmen my met suyren edick laeven.
10 Dat haren disch, haer dranck, haer leckerny,
En al wat kan met lieffelijcke smaecken
De tongh en buyck op ’t alderhooghst vermaecken,
| |
[pagina 182]
| |
Haer tot een net en loosen valstrick sy;
Verblindt haer oogh, verduystert haer gesicht,
Wilt haer verstand een nevel oversenden,
Breeckt haren arm, ontzenuwt haer gewricht
En geefts’ een krack en zwackheyd in haer lenden.
| |
iij. Pause.11 Grijpt haer in’t heetst van uwe gramschap aen,
Brengt over haer een vloed van ongenaede,
Stort uwen toorn op haer en haeren zaede,
Doet haer Palleys’ en hutten ledigh staen,
Om dat sy met een vuylen laster-mondt
Vervolgen die, die van u sijn geslaegen;
De pijn en smert van die gy hebt verwondt
Dient voor een praet in haere drinck-gelaegen.
12 Klamp sond op sond, en d’een op d’ander schuld:
Noyt moeten sy van uwe goedheyd smaecken,
Noyt haeren naem in’t boeck des levens raecken:
Noyt moet hy daer by vroomen sijn geduldt.
Ay my, o God! ick ben in angst en noodt,
Doch op een rots sult ghy my veyligh stellen,
Dies sal ick u met lofsangh maecken groot
En uwe deught met danckbaerheyd vertellen.
13 Dat sal voor u doen opgaen soeter lucht
Als’t offer-vet der jonge hooren-beesten;
Dat sal de goên verblijden, en de geesten
Doen vroolijck zijn en zwellen van genught
Der gener, die sachtmoedigh sijn van hert
En die den Heer hier soecken met verlangen,
Want hy verhoort als hy gebeden werd
En luystert nae de stem van sijn gevangen.
| |
[pagina 183]
| |
14 Dat al wat leeft hem loof met volle krop,
In hemelen, in aerde, zee en stroomen:
Van sijne hand sal Syons welvaert koomen;
Hy sal de Steên van Iuda bouwen op
Ter vaster woonst en ??selijck besit
Van Israel, van sijn verkooren knechten,
Dien Godes vrees is een geduyrich wit
En die in nood aen hem haer ancker hechten.
|
|
