Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 150]
| |
 Niet voen en broen als moord en bloed.
2 Sy soecken my, en sijn aen’t jaegen
Om my te drijven in haer laegen,
En sijn met hoopen op de been;
Ick heb geen schuld, en sy geen reen;
Ick heb niet tegen haer bedreven:
Nochtans so staen sy nae mijn leven
Wel toegerust en in’t geweer:
Ontwaeckt, o Heer, gaet haer te keer.
3 Ontwaeckt, o God der legerkrachten,
Besoeckt de volckren sonder wachten
Die trouweloos het recht vertreen;
Doe geen genae, en spaerter geen
Van die in boosheyd sich verstijven
En in het quaed halstarrigh blijven:
Die om mijn siel des avonds woen
En huylen als de honden doen.
4 ’t Is niet als laster, wat sy rippen,
En zwaerden gaender van haer lippen,
Een snijdend mes is yder woord;
Sy meynen dat het niemand hoort:
Maer gy doorsiet het werck der sotten
En sult haer dreygen eens bespotten
En lachen om het ydel woen
Van die my soo veel lijden doen.
5 Sterck is mijn vyand om te vechten;
Maer tegen het getal der knechten
Stel ick de hand der grooten Gods,
Die is voor my een stercker rotz;
| |
[pagina 151]
| |
De Heer sal sich voor henen maecken
En slaen mijn vyand eer sy naecken,
So dat ick selfs mijn lust sal sien
Aen die my volgen en bespien.
| |
Pause.6 Maer, Heer, doet haer so haest niet sterven
Die my so lange deden zwerven,
Maer laetse zweven nacht en dagh,
Op dat mijn volck het heugen magh
En siese sterven alle daegen
Van schaemt en spijt en herte-knaegen,
En stootse neder als gy wilt,
Ghy, die daer zijt der vroomen schilt.
7 Om de verfoeyelijcke sonden
Die uyt haer vuyle roffel-monden
Ten laster van den vroomen gaen.
Dat hen, die nae mijn leven staen
Haer eygen hoogh-moed moet verstricken,
Dat sy aen vloeck en leugens sticken,
Dat haer uw grimmigheyd verteer
Toe eenes anders les en leer;
8 Dat yder een daer door magh weten
Dat gy sijt alderhooghst geseten:
Dat Iacobs God sijn scepter streckt
So breed, soo wijd de wereld reckt.
Laet haer des avonds koomen tieren
Als honden en verwoede gieren,
En huylen buyten om de wal,
En wachten wie haer spijsen sal.
| |
[pagina 152]
| |
9 Laet haer gaen bedelen en zweven
Of yemand haer wat broots wil geven,
En ongespijst aen hegh of struyck
Vernachten met een legen buyck.
Maer ick sal bly en vrolijck singen
Ten eynde mijner suckelingen
Van uwe kracht en goedigheyd
So ras de nacht van d’aerde scheyd:
10 Om dat gy in die zwaere tijden
Doe ick vervolgingh had te lijden
En voor mijn leven was bevreest
Mijn hulp en toevlucht sijt geweest.
U dan, o Heere, sal ick roemen,
Mijn burgh, mijn schans, mijn sterckte noemen,
Mijn steyle rotz, mijn hoogh gebouw
Daer ick my altijds op vertrouw.
|
|
