Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt

Den Lvij. Psalm.

ONtfermt u mijns, o God, tot wien ick sucht.
Ick sie op u, tot u neem ick de vlucht;
Sprey over my de schaduw dijner wiecken
Tot dat verdwijn dees ongestuyme lucht
En dat den dag weer schoonder aen koom krieken.

2 Ick roep tot God den Heerscher over ’t Al,

[p. 146]

 

Die eens van’t quaed een eynde maecken sal

 

En van om hoogh my lossen en ontstricken,

 

En brengen selfs mijn vyand in den val;

 

Hy sal tot my sijn gunst en waerheyd schicken.

 

 

 

3 Ick ben by volck van een verwoeden aerdt,

 

By stoocke-brands: daer leeuwen sijn vergaert

 

In menschen schijn, die vreesselijcken briessen:

 

Wiens tonge snijdt als een geslepen zwaerd,

 

Wiens tanden sijn als pijlen en als spiessen.

Pause.

4 Verheft u, Heer, dijn eere steygre hoogh
En glinster’ in der goddeloosen oogh
Die angels en haer loose netten spreyden,
So dat mijn ziel van vreese nederboogh,
Maer quaemen selfs in’t geen sy my bereyden

5 Sy groeven vast een kuyl om my te vaen:
Maer ’t is haer niet nae haren wil gegaen,
So dats’ haer selfs in haere putten vingen.
Mijn hert is ree, mijn stem sal vangen aen
Om uwen lof, o groote God, te singen.

6 Waeck op, mijn harp, mijn eer, mijn lust, mijn luyt:
Eer dat het daeght ben ick ten bedd’ al uyt
Om Godes naem te prijsen tot de wolcken,
Dat het geluyt tot aen de sterren stuyt,
En zy gehoort by allerhande volcken.

7 Gy zijt, o Heer, dijns goedheyds nimmer moe:
Uw waerheyd reyckt tot aen den Hemel toe:
Uw woord is trou, uw seggen is van waerde;

[p. 147]

 

Verheft u hoogh, dat sich dijn eer ontdoe:

 

Dijn glans vervul de Hemelen en Aerde.