Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 140]
| |
 Verberght u niet voor mijn gebeden;
Ick roep tot u, wilt my verhooren;
Mijn noot is groot, mijn lijden zwaer
Dies klaegh ick luyd’ en maeck misbaer:
Een dapper quaed is my beschooren.
2 Mijn vyand heeft sijn stem verheven,
Sijn dreygementen doen my beven,
En goddeloose t’saem-gezwooren
Sijn aengespannen tegen my
Vol leugenen en guytery,
Vol haet, vol gramschap en vol tooren.
3 Dies smert en smelt my ’t hert van binnen,
Een schrick des doods beknelt mijn sinnen
En overvalt met zwaere vlaegen
Mijn bange siel, nu afgemat
Van angst en vrees, die haer bevat,
So dat ick aenvangh dus te klaegen:
4 Och, mocht ick ’t hebben nae mijn wenschen!
Ick sou gaen vliegen uyt de menschen,
En dreef op snelle duyve-schachten
So ver, dat ick een plaetse von
| |
[pagina 141]
| |
Daer ick my veyligh bergen kon:
In’t woeste veld soud ick vernachten.
5 Ick soud’, om my voor ’t quaed te hoeden,
Op mijn gezwinde wiecken spoeden
En wijcken voor dees storrem-winden.
Deylt haere tongh, verwert haer spraeck,
Dat sy door twist, geweld en wraeck
Malkandren in de stad verslinden.
6 By dagh en nacht, tot aller uyren,
Sijn die op haere wal en muyren,
Haer straeten roocken door een nevel
Van list, bedrogh en schendery:
Geen steegh, hoe kleyn, hoe naeuw hy sy,
Of krielt van overlast en wrevel.
| |
Pause.7 Was my dit quaet van een gebrouwen
Die ick voor vyand had gehouwen
Ick waer’t getroost, en kon het lijden;
Had hy my opentlijck gehaet
Die my bedecktelijck verraedt
Ick had my voor hem kunnen mijden;
8 Maer nu sijt gy’t, een man van weerde,
Die daegelijcks met my verkeerde,
Mijn leydsman die my plagh te leeren,
Die ick gebruyckt heb in den staet
Voor mijn vertroutste vrind en raedt
Die met my gingh in’t huys des Heeren.
9 Dat haer de dood-uyr overrompel
| |
[pagina 142]
| |
En levendigh in d’aerde stompel,
Want sy zijn vol van schelmeryen:
Maer ick sal roepen tot den Heer
En hy sal komen tot my neer
En my van al dit quaed bevryen.
10 Des morgens als’t begint te daegen,
Des noens, des avonds sal ick klaegen,
En God sal mijne stem verhooren;
Hy sal my stellen weer in vree,
En vry van’t volck, dat my bestree
Met menighte te saem-gezwooren.
11 God hoort en siet hoe datse leven,
En sal haer loon nae wercken geven;
Hy weet van ouds haer slimmen handel:
’t Gaet heden als het gistren gingh,
Men vindter geen veranderingh;
Geen vreese Gods is in haer wandel.
12 Geen bont genoot kan haer vertrouwen,
Sy hebben woord noch eed gehouwen:
Haer tonge straelt, haer mond is gladder
Als booter in de soomer-tijdt,
Maer ’t hert is vol van haet en nijdt,
Tot krijgh en moord is niemand radder.
13 Haer tael is soet, geen oly sachter,
Maer scherp als messen van een slachter,
Werpt, wie gy zijt (dits best van allen)
Uw sorgh op God, hy sal u voen
En de gerechtige behoen
Dat sy niet wanckelen noch vallen.
14 Gy sult, o God, ter schande brengen
| |
[pagina 143]
| |
Die lustigh sijn om bloed te plengen,
En quaed door list en leugens brouwen;
Gy rucktse wegh ter halver tijd,
Door dien de dood haer draed afsnijt:
Maer ick wil my op u vertrouwen.
|
|
