Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt

Den L. Psalm.

DE Heere spreeckt en roept voor sijn gericht
Het Aerden-rijck, van waer het Sonne-licht
Des morgens rijst tot daer het ’s avonds daeld;
Uyt Sion ist dat sijne Godheyd straeld
Waer by men niets in schoonheyd kan gelijcken:
Hy komt en sal eer langh het vonnis strijcken.

2 Een teerend vier, dat alle dingh verslindt,
Gaet voor hem heen, omset met storm en wind;

[p. 130]

 

Hy roept het al van boven en beneen

 

Om voor sijn volck ter richterstoel te treen

 

Gaet, seyt hy, gaet mijn gunst genoon vergaeren

 

Die mijn verbond door offerhand bewaeren.

 

 

 

3 Den Hemel tuygt van zijn gerechticheydt,

 

Want God is ’t selfs die hier het vonnis seyt.

 

Hoort, gaet hy voort, en vat mijn woorden wel:

 

Ick ben dijn God, verkooren Israel:

 

Ick straf u niet als of uw offeranden

 

Te sparighlijck op mijn autaeren branden:

 

 

 

4 Wat anders ist, dat ick u seggen sal:

 

Ick soeck geen stier of bocken uyt uw stal:

 

Want my behoort al ’tvee, dat sich in’t woud,

 

In bosch, in beemd of op de bergen houd;

 

De vogelen, het wild en alle dieren

 

Des woesten velds staen onder mijn bestieren.

Pause.

5 Ick sey’t u niet soo my den honger neep:
Want d’aerd is mijn en wat sy oyt begreep.
Meynt ghy dat ick verlangh nae stiere-vleysch,
Of bocken-bloed van u te drincken eysch?
Looft dijnen God door danckbaerheyd gedreven:
Belooft ghy yet, versuymt het niet te geven:

6 Roept dan om my als u benaeutheyt deert,
Soo help ick u en houde my geeert.
Dus spreeckt de Heer tot haer die hy bezint,
Maer soo, tot hem, die goddeloosheyd mint:
Wat spreeckt gy van mijn wetten en verbonden
En hebtse staegh in uw geveynsde monden?

[p. 131]

 

7 Daer doch uw hert de tucht en deughden haet

 

En mijn gebod en leeringen versmaet.

 

Soo yemand dieft of overspel begaet

 

Gy loopt met hem en deelt aen sijne daed:

 

Gy went u mont tot goddeloose reden,

 

Uw hert tot list, uw tongh tot dubbelheden;

 

 

 

8 Ghy sit en spreeckt van uwen broeder quaed;

 

’t Is lasteringh wat uyt u lippen gaet,

 

En meynt dat ick ben even soo, als ghy,

 

En dat ick swijgh op uwe schelmery:

 

Maer weet, dat ick u noch sal koomen vinden

 

En al u doen voor u gesicht ontwinden.

 

 

 

9 Neemt dit in acht, ghy die uw God vergeet:

 

Mijn roe is ree, daer niemand raed voor weet;

 

En ghy, die my een offer-werck bereyd,

 

Brengt my een hert ’twelck vloeyt van danckbaerheyt,

 

En singht my lof; want dat is mijn begeeren;

 

En ick sal u doen sien het heyl des Heeren.