Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 103]
| |
 Ten laetsten heeft hy tot gehoor
Gegeven een genadigh oor
En nam op mijn gebedt en roepen acht,
En heeft my door medoogen
Weer uyt het slijck getoogen
En uyt de modderput
Weer op het droogh gebracht
En met een nieuwe kracht
Mijn beenen onderstut.
2 Dies heb ick stof om Godes lof en eer
Te roemen met een nieuw gesangh,
Veel sullen’t sien en werden bangh
En sich met vrees vertrouwen op den Heer.
Wel saeligh zijnse t’achten
Die met een yver trachten
Om vast op hem te staen
| |
[pagina 104]
| |
En die niet om en sien
Nae opgeblaese lien
Die met bedrogh omgaen.
3 O Heer, die ’toogh op uwe wercken slaet,
Hoe wonderlijck, hoe groot, hoe rijck
Sijns’ in getal! daer’s niet gelijck
Den diepen grond van uw verborgen raed
So ick die uyt wou spreecken
’tSouw my aen macht ontbreecken;
Geen offer u bekoort,
Maer datmen willigh sy
Als uwen slaef, dien gy
Het oor hebt door-geboort.
4 Geen offer is uw lust, noch uw versoeck
Van spijs of bloed, van meel of blom:
Doe seyd ick, sie, o Heer, ick kom:
Ick stae te rol in uwer knechten boeck.
Voor allerhande saecken
Staet daer in mijn vermaecken
Dat ick uw wil betracht:
Mijn lusten zijn geset
Op’t doen van uwe wet
Met al mijn hert en macht.
| |
Pause.5 Daer uw gemeynt in groot getal vergaert
Heb ick verkondight en verbreydt
Uw waerheydt en gerechtigheydt
En heb mijn tongh noch lippen niet gespaert.
En weet het geen ick spreecke:
Noyt was ick in gebreecke,
| |
[pagina 105]
| |
En heb uw goeden aert,
Uw gunst, uw heyl, uw woord
Niet in mijn hert gesmoort,
Maer wijd en zijd verklaert.
6 Dies wilt, o Heer, niet weygeren aen my
’tGevoel van uw bermhertigheyd,
Weest altijds tot mijn hulp bereyd:
Sijt my getrouw, blijf my gestaedigh by:
Want ick ben vol ellende,
Mijn quaed is sonder ende,
Mijn ramp is sonder maet,
Mijn sonden vuyl en zwaer
Sijn meerder als mijn haer,
So dat my ’thert verlaet.
7 Verlost my, Heer, spoeyt u tot mijner hulp;
Maeckt haer te schand, dat sy vergaen
Die nae mijn eer en leven staen:
Dat sy te rugh weer kruypen in haer schulp
Die sich in’t hert verblijden
Wanneer sy my sien lijden;
Die met een schampre mond
My seggen ’tmijner spot,
Ha, ha, waer is zijn God?
Verdelgt die tot de grond.
8 Laet die u soeckt en nae uw bystand haeckt
In u zijn vrolijck en verblijdt,
En seggen t’aller uyr en tijdt:
De Heer sy lof, zijn naem sy groot gemaeckt.
Ick ben, waer ick my wende,
In nood-druft en ellende,
Ick ben benaeut en bangh,
Maer, Heer, gy denckt aen my,
| |
[pagina 106]
| |
Gy helpt en maeckt my vry.
Mijn God, vertoeft niet langh!
|
|
