Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt

Den vij. Psalm

OP u, o Godt, is mijn vertrouwen,
Beschermt my voor die my benouwen,
Tot u neem ick mijn vlucht, o Heer,
Verlost my nu, en red my weer:

[p. 14]

 

 

Dat sy met op-gesparde kaecken

 

Mijn siele niet ten roove maecken

 

Gelijck een Leeuw in’t wout verslint

 

Al wat hy sonder Hoeder vind.

 

 

 

2 O Heer, o alderhooghste Koningh,

 

Heb ick misbruyckt mijn macht en krooningh,

 

In’t my vertroude Rijck of Land,

 

En isser onrecht in mijn hand,

 

Heb ick het goed met quaed gewroocken,

 

Heb ick met vrinden Vree gebroocken,

 

Iae, heb ick selver niet geredt

 

Die sonder reen my had beset?

 

 

 

3 Soo laet mijn vyand my vervolgen,

 

Soo sy hy tegen my verbolgen,

 

Hy tree mijn leven in het stof,

 

Mijn Rijck sy sonder eer of lof.

 

Stae op in toorn, en wiltse treffen,

 

Heer, die sich tegen my verheffen,

 

Ontwaeckt en treed in het Gerecht

 

Ten daege die ghy hebt gheleght.

 

 

 

4 Dat dan een yder aen koom dringen

 

En uwen Richter-stoel omringen,

 

Stijgh op, stijgh op tot uwen Throon

 

En wijs my toe, of straf, of loon.

[p. 15]

 

Maer ghy, o Rechter aller Volcken,

 

Ghy siet mijn onschult uyt de Wolcken,

 

Ghy kent de deughd van mijne saeck,

 

Ghy zijt Rechtvaerdigh, neem de wraeck.

Pause.

5 Steuyt eens den loop der Goddeloosen,
Maeck eens een eynde van de boosen,
Maer stel den Stoel der vroomen vast
Ghy, die in’t hert en nieren tast.
God is mijn Schild, en aller vroomen,
Daer achter stae ick sonder schroomen
Hoe dapper dat mijn Vyand woed;
Hy mind die oprecht zijn en goed.

6 God is Rechtvaerdigh in sijn oordeel,
Al krijght de boose somtijts voordeel
En maeckt de Meester in het Land
Nochtans wanneer sijn gramschap brand.
Werpt hy hem wederom ter aerden,
Hy slijpt het mes en wet zijn swaerden,
En, soo hy voort gaet sonder leed,
Spant hy zijn boogh ter schoot gereed.

7 Hy heeft het doodlijck stael in handen
Om hem te drijven uyt de Landen;
Blijft hy verhit, de pijl gaet af;
Het swaerd is vaerdigh tot de straf.
Noch wil mijn vyand my niet spaeren
En gaet in arbeyd om te baeren
Onrecht en leugens sonder end,
Waer toe hy al zijn moeyte wend.

8 Hy heeft voor my een put doen delven
Maer ’t mocht wel wesen voor hem selven,
Hy heeft voor my gestelt een val

[p. 16]

 

Daer hy sich selfs in vangen sal.

 

Zijn moeyt en Goddeloos begeeren

 

Zijn wrevel sal weer op hem keeren,

 

Zijn moed-wil sal hem storten op

 

De schedel van zijn eygen kop.

 

 

 

9 En ick sal God den Heere loven

 

Voor’t Recht dat hy my schaft van boven,

 

En singen zijnen naem met danck

 

Van Psalmen en van snaeren-klanck.

***

Zy, Heere, hoogh van my gepresen
Gelooft moet uwen Naeme wesen
Om dat ghy die mijn leven haet
In eygen stricken worgen laet.