Uren met musici

[p. 200]

Vriendschap
(Uit brieven aan Robert Godet)

‘IK voel mij zeer gelukkig, lieve vriend (laat mij ook eens een beetje gevoelig zijn, ik zal niet lang van stof wezen) om een vriendschap, die ik met trots heb voorvoeld en ook met de heimelijke gedachte dat oprecht aanvaarde moeilijkheden samen gedeeld moesten worden. Dat alles mag misschien nog een ouderwetsche manier zijn om het leven te beschouwen, wij zijn gelukkig niet “modern”.

Wij hebben elkaar zooveel te zeggen. De ziekte, “die ouwe gedienstige van den dood” heeft mij als terrein voor haar experimenten uitgekozen. Het leven beweegt zich nog voort als een oude versleten machine, maar zal het niet lang meer maken. Ik ga voort met dit leven van wachten - dit wachtkamer-leven zou ik kunnen zeggen - want ik ben de arme reiziger, die wacht op een trein, welke nooit meer zal passeeren. Maar hoe staat het met u? Dat is een ander chapitre, en het is niet uit banale nieuwsgierigheid, dat ik die vraag doe. Ik ben gewoon aan u te denken als aan een landschap, te midden waarvan men ge-

[p. 201]

lukkig geleefd heeft en welks kleuren in den geest onuitwischbaar zijn.

Eindelijk, eindelijk, heb ik de mogelijkheid, en als 't ware het recht hervonden om te denken in muziek, wat mij sinds een jaar niet gebeurd is. Het is zonder twijfel niet 't allernoodigste, dat ik muziek schrijf, maar niets kan ik ongeveer goed behalve dat, en ik beken nederig mijn kwellingen over dien schijndood. Toen ben ik gaan schrijven als een dolle, of als iemand, die den volgenden morgen moet sterven’.

‘Wees niet boos, als ik u niet meer spreek over mijn plannen... Er is geen reden voor tranen, wanneer de muziek mij verlaat, maar ik kan er niets aan doen, en ik heb nooit iemand gedwongen om van mij te houden’.

(Deze brieven aan Godet dateeren uit Debussy's allerlaatste levensjaren, toen de ziekte, die hem ten grave zou sleepen, de kanker, hem lichamelijk reeds zeer verzwakt had en hem zelfs een tijdlang het werken onmogelijk maakte).