Uren met musici

[p. 198]

Over zijn ‘Pelleas et Melisande’
Drame lyrique musicale op tekst van Maeterlinck

Ik heb vóór alles het leven van mijn personnages geëerbiedigd. Ik heb gewild dat zij zichzelf uitdrukten, buiten mij om. Ik heb ze in mij laten zingen. Ik heb beproefd ze te verstaan en heb het getrouw opgeteekend.

Ik heb gewild dat de handeling nimmer werd onderbroken. Bij de uitvoering van een werk is de toeschouwer gewoon twee verschillende aandoeningen te ondergaan: aan den eenen kant de muzikale aandoening, aan den anderen kant de dramatische. Ik heb er naar gestreefd beide gelijktijdig in één te doen smelten. De melodie is bijna anti-lyrisch.

Wat mijn ‘procédé’ betreft, dat daarin bestaat dat het alle procédé's ter zijde laat, heb ik niets aan Wagner ontleend. Bij hem heeft iedere personage om zoo te zeggen haar ‘prospectus’, haar foto, haar ‘leitmotiv’, waardoor zij zich steeds laat voorafgaan. Ik moet bekennen dat ik deze methode een beetje grof vind. Eveneens schijnt het mij toe, dat de symphonische ontwikkeling, die hij in het muziekdrama heeft gebracht, voortdurend het

[p. 199]

innerlijk conflict, de bewogenheid der handeling, die alleen van belang is, tegenwerkt. Mijn muziek brusqueert of belemmert nooit terwille van technische eischen de beweging der gevoelens en de hartstochten der personen. Zij treedt zelfs terug daar waar het noodig is dat zij algeheele vrijheid laat aan hun gebaren, hun kreten, hun vreugde en hun smart.

(Uit een interview in de ‘Figaro’).