Uren met musici

[p. 109]

Chopin
(1809-1849)

‘Ik kom mij zelf op deze wereld voor als de e-snaar van een viool op een contrabas’.
Chopin.

[p. 111]

Chopin

Portret, door James Huneker

CHOPIN'S persoonlijkheid was aantrekkelijk en beminnenswaardig, hoewel dan niet zoo boeiend en zoo dramatisch als die van Liszt. Als jongeling had hij een te grooten neus, dunne lippen, waarvan de eene, de onderlip, wat vooruitsprong. Moscheles zeide, dat hij er later als zijn muziek heeft uitgezien. Fijnheid en een zekere aristocratische houding wekten in allen die hem leerden kennen de aangenaamste gevoelens. ‘Hij was slank gebouwd, van middelmatige grootte met sierlijke maar wonderlijk buigzame en lenige ledematen; zijn handen waren fijn gevormd, hij had zeer kleine voeten, een zacht ovaal gezicht, bleek doorzichtig teint, lang, zijdeachtig haar van licht kastanjebruine kleur, dat hij met een scheiding op zij droeg. Zachte bruine oogen, die eerder een scherpzinnige dan een droomerige uitdrukking hadden, een licht gebogen arendsneus, een mild wijs lachje, en gracieuse levendige gebaren’.

Deze nauwkeurige beschrijving heeft Niecks van

[p. 112]

hem gegeven. Chopin hield van elegante kostbare kleeding en was zeer nauwgezet in de keuze van zijn manchetknoopen, wandelstokken en dassen.

Hij was niet de ideale musicus, gelijk hij in 't boek staat, doch gentleman van top tot teen. Berlioz spoorde Legouvé aan Chopin te leeren kennen: ‘Want hij is een mensch zooals gij er nog nooit een gezien hebt, een die gij niet vergeten zult’. Hij was een orchidiënachtige persoonlijkheid. Bij zooveel verfijning van zijn persoon bleef hij toch een nauwgezet mensch, die trouw vasthield aan zijn gewoonten. Hij stond steeds in betrekking tot de voorname kringen. Chopin was aristocraat - er bestaat geen ander woord voor - en er was hem niet veel aan gelegen, met musici collegiaal om te gaan. Een zekere stijfheid maakte hem niet zeer geliefd. Bij het lesgeven werd hij warm; de ernstige kunstenaar ontwaakte, alle terughouding in zijn spreken, alle beleefde onoprechtheid weken voor zijn geestdrift. Zijn leerlingen verafgoodden hem. Alleen De Lenz was Chopins strengste criticus. Deze afkeer was wederzijdsch, want de Pool geloofde dat zijn leerling door Liszt gestuurd was om hem over zijn methode uit te hooren. Dat had men hem in Parijs verteld.