Slauerhoff

[p. 126]

Excursie

‘Ville lumière des corsaires -

à present St. Malo

Surgit dans la brume, port de pêche bien falot,
Comme une tête de sainte pâlit dans son halo’.
Hij balde zijn vuisten in zijn paletot.
‘Aujourd'hui les forbans sont des gens braves agrestes’.
(Landwind wierookte antwoord, een vleug van mest)

‘Dat roovershol, dat rotsennest,

't Heeft nog zes buizen op zijn best,

Met twaalf grijsaards bemand. De rest

Galeiboef-marinier - in Brest,

Tuk op de premie, of geprest.’

't Land raakte uit zicht: de wind in het Zuid West.
‘En zijn schutsheilige Robert Surcouf
(ach, wist ik maar waar hij de schat begroef)
Zag 'k in Parijs terug: Opera Bouffe,
Menuetteerend met de prima donna,
De ooge' onheilspellend flikkrend, bella donna,
Lippen-rouge. Haren - page. Glimlach Mona Lisa,
De verweerde wangen bleek. Van woede? Geblanket.
Mysteriespel? Een kaperklucht. Planquette
De schrijver. Petrus Gargousse. Rafael Flageolet’.

De wind trok naar 't Noorden, de boot ging werken.
Hij legde 't roer om zonder het te merken.
‘Vervloekt het onzeewaardig nageslacht
Dat drijvende salons heeft uitgedacht
En stewards voortgebracht,
Tot koopvaarders bekeerd de laatste kapers.

[p. 127]

 

Slechts de verstokste gaan als voddenrapers

 

De zeezij langs der groote gele boulevard,

 

Zoekend in 't aangespoelde en vergane,

 

Hoewel aan wal in dreigender gevaar,

 

Rusteloos opgejaagd door de douanen.’

 

 

 

Hooggaande deining begon te vermanen

 

Te keeren naar de kalme Bretonsche zee.

 

Hij mokte en mompelde: ik blijf op zee.

 

Branding, waarschuwend voor teveel bravour

 

Verleend' hij geen gehoor. Een schok: de schuit zat vast,

 

Plotsling. Hem kwam niets onverwachts, hij zwoer:

 

Den doodgraver doe ik geen overlast.

 

 

 

‘Thans moet ik zien op welke klip of kust

 

De schipbreuk en het oponthoud berust’.

 

Hij staat niet op de kaart. Is 't een tot nog

 

Toe onontdekte?’

 

Hij leest op de log:

 

Tenminste veertig zeemijl uit het land.

 

 

 

De mist trok op. 't Was dag. Hij zat op strand.

 

Vond droogt' bij 't vuur, berusting in een grog.

Dit gedicht is geschreven tusschen 1918 en '21, vermoedelijk in 1920, na Slauerhoff's eerste bezoek aan Parijs.