De muzikale reis

Alberic Magnard over zichzelven

Het tragisch einde van den Franschen componist Alberic Magnard op 3 September 1914, toen hij te Senlis zijn landhuis verdedigde tegen plunderende uhlanen, heeft eerst in het buitenland de aandacht op hem doen vestigen. Langzamerhand hoorden wij ook in Nederland eenige werken van hem, o.a. een vioolsonate en de ‘Hymne à la Justice’. Hij schreef ook een opera ‘Bérenice’, die in Frankrijk hoog wordt geschat. Ten onzent zijn tegen de werken van Magnard bedenkingen geopperd, in het bijzonder wat men zijn on-Fransche componeerwijze noemde. Gustave Doret drukt nu in zijn bundel ‘Musique et musiciens’ een ironisch getinte verklaring af, die Magnard over zichzelven gaf naar aanleiding van zijn ‘Bérenice’:

‘Ik wil allereerst,’ zegt hij, ‘de bewonderaars van Racine geruststellen. Ik houd te veel van zijn Bérenice dan dat ik het niet zou hebben gerespecteerd.

[p. 51]

De meesterwerken der literatuur hebben niets te vreezen van mijn violen en fluiten. Ik laat het begaan van onrecht in dat opzicht aan grootere componisten over.

Men verwijt mijn werk ontdaan te zijn van handeling en beweging. Racine heeft zelf op deze critiek geantwoord: “Het is niet nodig, dat er bloed en dooden in een tragedie zijn; het is voldoende, dat de handeling groot zij, dat de auteurs er in heroïsch zijn, dat de gemoedsbewegingen er door worden opgewekt......” Mijn partituur is in de stijl van Wagner geschreven. Daar ik niet het noodige genie heb om een nieuwen lyrischen vorm te scheppen, heb ik onder de bestaande stijlen dien gekozen, die mijn geheel klassieken smaak en mijn geheel traditioneele muzikale opvoeding het meest conveniëerde. Ik heb alleen beproefd zooveel mogelijk de zuivere muziek nabij te komen. Het is mogelijk, dat mijn opvatting van de dramatische muziek onjuist is. Ik excuseer mij daarvoor bij onze meest gezaghebbende aesthetici.’