|
| |
| |
| |
Voor-reden.
Ick tuygh: dat Haerlem is een Peer'le aller Steden,
Met alle Schoon versien, begaeft met wijse Reden:
Daer Palles selfs (door lust) haer rust-plaets heeft gebouwt:
Daer Iuno haeren Schat, en Kost'lijckheydt betrouwt:
Daer Reden-rijck oock sit, verstelt met Sangh-Godinnen;
Maer weynigh Gheesten die dees selve Rey beminnen;
| |
| |
Waer door sy seer vervalt: haer Maegden worden flou,
Door dien by haer versterft, de Liefde, Moet, en Trou:
De Musen gaen te niet, sy laten af van singhen,
Om dat haer niemandt komt wat nieuwe Deuntjes bringhen;
Doch Venus, die de Ieucht in soetigheydt regeert,
En met een lieve lust (tot Minnery) verteert:
Is wacker op de been, en presenteert haer leden,
Aen een (die yet wat brenght) volkomen te besteden;
En even soo, ghelijck sy Paris had verleydt,
Door haer volmaeckte Schoon, en soete vriend'lyckheydt
Heeft sy my oock bekoort, en deed my daerom-en-boven:
Een Heerelyck Gheschenck volkomentlyck beloven:
't Welck is gheen Appel, die van God is op-ghepronckt:
Maer 't is een ander Schoon, dat hart en ziel ontvonkt.
| |
| |
Vraeght yemandt wat het is; en heeft oock lust om weten:
Die treedt voor 't Heylich Choor, daer Venus is gheseten:
Daer hanght met Gulden schrift 't gheschenck aen Venus Ieucht;
En is g'intytuleert: d'Haerlemsche Duyne-vreucht.
Dees Gift dees edel Gift, nyt slechte handt ghekomen:
Werdt by de meeste Goo'n voor deftigh aen-ghenomen;
Een yeder treedt hier toe, en speculeert daer in,
En vindt wat hem behaegt, sijn's herten lust en sin:
En namentlijck de Ieucht, die in de Minne-kluchjes,
Meest soecken haer vermaeck, en scheppen haer ghenuchjes:
De Muysen stijghen op: de Sangh-godinnen soet,
Die stellen d'Gurgel-pijp, en grypen weder moet;
Of Momus tusschen bey sijn spottelijcke reden,
Ghestadich saeyt en smijt: dees Vreucht moet zijn gheleden:
| |
| |
Ik weet dat Soylus oock berispelijck versmaedt,
Mijn in-gheleyde werck, 't welck hem niet aen en staet;
En seght: 't is voddery, wat mach den Leeck al Dichten?
't Is Amoureus en Geyl, ten kan de Ieucht niet stichten.
Maer dat hem bedacht, en in zyn boesem saegh,
Wat daer al omme gaet, by nachten en by daegh.
Al schijnt hy heyl'g, en wijs: sijn veynsen mach niet baten:
Hy slacht: van buyten schoon, van binnen vuyle vaten.
En of den trotsen hans, die mee het Rymen pleeght:
Door dit myn stout bestaen: tot snorcken wierdt beweeght:
Had hy, of zijns ghelyck: wat beters voor gaen stellen:
Ick had myn Pen gherust, en d'herssens niet gaen quellen.
Maer nu: ick dencke soo: die selver nauw'lijckx kan:
Die oordeelt aldermeest, en roemt sich tot een man;
| |
| |
En die recht wysheydt heeft, sla by syn selven denken:
Die kleyne Gaven heeft, en kan gheen groote schencken.
En die het groote heeft, is meesten tydt van aerdt:
Dat hy dat by hem houdt, en nauw en wel bewaerdt,
Nu: ick die weynigh heb: heb weynigh oock beschreven,
Maer: weynigh kan somtydts een groot ghenoeghen gheven,
'T en leyt niet in den hoop, maer krachtigh in der daedt,
Dat kleyn is voor het oogh, en groote sin beslaet.
Doch watter werdt ghemaeckt,, en watter werdt gheschreven:
Werdt van den een ghelaeckt,, en d'ander weer verheven,
Elck volghe sijnen sin, 't is nauw soo wel ghepast,
Waer snorckers zyn ontrent, daer lydt het Wesbusch last.
|
|
Auteursrechtvrij