|
| |
| |
| |
§. V.
Ende als de Bloem der Roosen in den Voor-somer.
Ecclesiastici c. 5. v. 5.
DEn gheleerden Oliverius Bonartius, die seydt van de Roose, ick oordeele dat hier door beteeckent wordt, den goeden Geur, ende eerelycke fame van Simon: den uyt-nemenden Schryver Cornelius à Lapide, dese Roose, seydt hy, beteeckent de reynigheydt, ende de eerbare schaemte. Het ghene Godt den H. Gheest heeft willen gheven tot lof van den oppersten Priester Simon, vinden wy oock in onsen Bisschop Liborio: want desen was soo een-voudigh ende onnoosel, soo suyver in syne intentie, dat alles het gene oock goedt voor Godt was, belden sich in dat het noyt vol-maeckt
| |
[pagina t.o. 56]
[p. t.o. 56] | |
Als de blomme der Roosen in den Voor-somer.
Eccles. c. 50. v. 8.
J.F.L. fec.
| |
| |
was, maer vol ghebreken: eenen vol-maeckten Discipel van de leeringhe Christi, alles met eene simpele ende eenvoudighe ooghe aen-siende, syn schuldt bekennende, Godt prysende, ende dit is de rechte Lesse van de Heylighen, al-daer schuldt bekennen, al-waer gheene schuldt en is, als Gregorius seydt, Lib. II. mor. c. 24. Want onsen H. Bisschop, syn oogen ghedurigh slaende, op de Goddelycke volmaecktheydt, over-pysende de kranckheydt van den mensch, wirdt als beschaemt in syn-selven over de on-volmaecktheydt, soo hy meynden, van syne deughden, waer door hy gheoeffent heeft eene volle ootmoedigheyt, ende eenen wel-rieckenden geur ghegheven, van een onnoosel, suyver, ja hyligh Leven: Leert hier Leser, komen in de tegenwoordigheydt, niet alleen van Godt, ende over-peysen syne vol-maecktheydt, maer stelt u oock al-te-mets voor dese deughden van desen Heyli- | |
| |
ghen, ende ghy sult bevinden dat gy sult verschynen als een monster, ende uwe vol-maecktheydt sal sich veropenbaren, min ofte meer, als eene groote on-volmaecktheydt, in-der voegen dat ghy sult beschaemt zyn, het aen-schyn te bedecken.
Waer van wy lesen in't H. Schrift, Exodi c. 3. v. 6. Dat hy was in de Woestynen ende hoeden de Schapen van synen Schoon-vader Iethro den Priester van Madian, als-wanneêr den grooten Godt hem veropenbaert in den Breym-bosch, brandende, doch niet verbrandende, ter-wylen hy verwondert is, ende wilt daer henen loopen, soo hoort hy Godt spreken, ende onder andere seggen dese woorden: Ick ben den Godt uws Vaders, den Godt van Abraham, den Godt van Isaac, den Godt van Iacob. En Moyses berghde syn aensicht. Wel wat oorsake magh Moyses hebben om syn aensicht te decken? hy en wort niet berispt, | |
| |
niet ghekastyt, niet alleen gedreyght, Godt spreckt heel soetjens; wat reden magh hier schuylen? Hoort de antwoordt uyt den gheleerden Benedicto Pererio, uyt de Societeyt Jesu: Soo haest als hy Godt heeft hooren segghen, ick ben Godt van Abraham, Isaac, ende Jacob, terstondt heeft hy syn aensicht ghedeckt, want daer en is niet dat ons meer beschaemt kan maken, dan dat wy de uyt-nemende deughden ende doorluchtighe wercken van die treffelyck heylighe Mannen in-sien, ende by ons-selven over-peysen, ende ons leven ende wercken, met hunne gaen verghelycken, tot hier-toe Pererius. Moyses dan bedeckte syn aensicht, over-peysende de groote volmaecktheden van die oude Patriarchen, neffens de syne: soo deckt syn aensicht Liborius; en veel meer moeten wy doen, &c.
Door dese deught van Ootmoedigheydt ende suyvere onnooselheydt, soo is synen naem heel groot ghe- | |
| |
worden, soo dat Liborius als eenen Vrindt Godts over-al wirdt gheacht ende ghepresen: noch 't en is niet te verwonderen, want alle die volmaeckte deughden diein hem uyt-schenen, gaven soo eenen aen-ghenamen reuck, dat door den selfsten alles vervult wirdt, ende alles tot hem trock: ja soo lieffelyck, dat die maer eens van hem het minste ghehoort hadde, ja noch op den dagh van heden, wirdt, ende wordt met eene sonderlinghe affectie bevanghen, 't schynt dat hy den Zyl-steen ghelyck is, soo sterck treckt hy een-iders herte, soo dat ick hier wel te passe magh brenghen, het welcke verhaelt wirdt, van den Keyser Augustus, desen was soo eenen lieffelycken Keyser, en van soo goede fame soo bemindt van syne Ghemeynte, dat als hy nu naer 56. jaren gheregeert te hebben, op syn sterven was ofte over-leden, het Volck tot Roomen publieckelyck riep: Och! oft hy noyt en stierf. Aurel. Vict.
| |
| |
in Epith. Ick wete dat die van Vranckryck al dickwils riepen, en uyt de borste gheseydt hebben: Och of hy noyt en stierf! soo groot was syn lieffelyckheydt, syn gratie, synen goeden naem ende leven. O eene waerachtighe wel-rieckende Roose in den Voor-somer, ja desen aenghenamen geur van syne goede Fame, Leven ende Heyligheydt, en is niet gebleven onder syne schapen, maer oock onder die, de welcke Ketters waren, soo datter hy vele bekeert heeft, vele van de boosheydt af-getrocken, andere in de deught versterckt.
Hier komt my te-voren het ghene gheschiedt is ten tyde van syn Heyligheydt Clemens den VII. Paus van Roomen, desen wesende uyt de door-luchtighe Familie van Medices, de welcke in hare Wapen voert ses kleyn ronde bollekens, heeft voor hem een doen schilderen van fyn cristael, het welck door de stralen der Sonne blinckt als de Sonne selver, en 't samen ontsteckt | |
| |
alle het gene dat daer ontrent is, uyt-ghenomen dat wit is: onder schreef hy dit woordeken, in forme van een devies, Candor illœsus, de witheydt onghekrenckt: gevende alsoo te kennen dat de recht-sinnigheydt van syn ghemoedt, syn Onnooselheydt ende goede Fame, noch noyt ghekrenckt hadden gheweest.
Het selfsten magh Liborius voor een devies hebben, aenghesien den luyster van syne Deughtsaemheydt, syn Leven langh noyt onder-broken en is gheweest, maer altoos voor eenen soeten reuck vermaert van syne Onnooselheyt, ende goedt Leven.
Ja, als ick hem sien in de Oeffeninghe der Deughden, dan dunckt my dat ick hem hoore segghen de woorden van den H. Propheta Iob aen syn 27. c. v. 5. Tot dat ick vergaen, en sal van myn Onnooselheydt niet af-wyken, myne gherechtigheydt die ick begonst hebbe te onder-houden, en sal ick niet verlaten: Ende ghelyck hy het vrymoedelyck | |
| |
heeft geseydt, soo heeft hy het oock tot den laetsten adem uyt-ghevoert met eene volle stantvastigheydt, gelyck ons den H. Martinus ghetuyght, den welcken hem in 't lesten uerken heeft by-ghestaen, gelyck wy sullen sien.
Soo dat wy vastelyck moghen ghelooven, dat onsen H. Bisschop, als eenen tweeden Abraham in eene volle rechtveerdigheydt ende heyligheydt heeft geleeft tot den lesten: van welcken H. Patriarch ick vinde Genes. c. 25. v. 7. dat wanneêr ghesproken wordt van synen Ouderdom, soo seydt de H. Schrifture: De daghen Abrahams leven zyn gheweest hondert en vyf-en-seventigh jaren: Abulensis, syn oogh-merck nemende op dese Schrifture, bevint hier een groot mysterie, ende seydt: de jaren van Abrahams leven, worden in den Hebreeuschen Text appaert ofte besonder gestelt, te weten: 100. jaren, 70. jaren, 5. jaren, ende sy segghen: dat dit is om te be- | |
| |
teeckenen dat Abraham soo rechtveerdigh, soo suyver, van soo goede fame ende leven was, als hy seventigh jaren oudt was, als oft hy maer vyf jaren en was, als hy hondert jaren was, ghelyck als hy maer vyf en was.
O H. Libori! dese schoone bemerckinghe vinde ick in u Legende, dit selfste magh ick van uwe stantvastighe deught, en van uwen goeden Naem en Leven segghen, want ick lese, dat ghy soo Onnoosel zyt gheweest in den avondt van u Leven, als ghy geweest hebt in den dage-raet van 't selfste; soo devoot in uwen ouderdom, als gy waert in uwe jongheydt, soo penitentieel in u uytersten, als in u meeste sterckte: soo heyligh in u sieckte, als in uwe ghesontheydt. Dit ghetuyghen my dat hayren kleedt, het ghene ghy tot den lesten hebt ghedraghen: ô H. Bisschop, dit bevestight my die houte Plancke, die gy gedurigh gebruyckt hebt in plaets van een sacht pluymen | |
| |
bedde; dit is bekent niet alleen tot Mans in Vranckryck, tot Paderborn in Duyts-landt, tot Brussel, Antwerpen, &c. in Brabant, maer door alle Landen: want den soeten reuck van uwe verdiensten, den geur van uwen H. goeden naem ende leven, is ghevloghen de gheheele wereldt door, soo dat ick met recht magh segghen tot onsen troost, dat ghy zyt ghelyck eene Bloeme der Roosen in den voor-somer.
|
|
Auteursrechtvrij