Verzamelde gedichten

[p. 397]

Kleine ballade van den schreeuwenden ezel

Als ik de ezel hoor in donkere stal,
Die eens gezegend ging langs berg en dal,
Met Jozef en Maria en met Hem,
Van Bethlehem en naar Jeruzalem,
Dan denk ik hoe de mensen dit vergeten,
Maar de ezel niet, die denkt aan Jezus' leed en

Schreeuwt van verdriet.

Als ik de ezel zie langs 's Heren wegen,
Denkend aan al waarvan de mensen zwegen,
Die toch weleer het woord hebben verstaan,
Dan ziet de ezel mij soms starend aan,
En spreekt nog niet, maar als hij mensen ziet,

Schreeuwt van verdriet.

Prins Jezus, die er zelf op hebt gereden,
En die langzame man, die met zijn stok
Liep naast uw zijde en naast Maria's rok,
Gij, met uw drie, die alles hebt geleden,
Is het niet zo dat mensen dit vergeten,
Maar de ezel waarop gij eens waart gezeten,
Vergeet het niet, als hij denkt aan uw leed en

Schreeuwt van verdriet?