Verzamelde gedichten

[p. 387]

Winter-akoniet

[p. 389]

Droom van de witte akelei

Ze kwam en wandelde met mij
En knielde aan een beek en zei:
Dit is de witte akelei.

Ze streelde het licht sidder-gras,
En zeide: Dit is Gods gewas
Dat boven mijn hoofd zingend was.

Zij zei: Onder dit grasgeruis
Ligt nog in haar vergeten huis
Het wit geraamte van een muis.

Zei zei: Hoe hoog hier bomen staan
Eens is het daarmee ook gedaan,
Dan kunnen wij weer samengaan.

Ik vroeg: Gij zijt toch dood, en dan,
Waar krijgt gij dit nieuw leven van?
Zei zei: 't Is maar voor kort, mijn man.

Alleen voor u, en maar voor even,
Dat er in verzen staat geschreven
Hoe stil de doden verder leven.