Verzamelde gedichten

[p. 291]

Jacob en de engel
I Oude verzen

[p. 293]

Vuur en as

Wie alles van de wereld weet,
Neemt zoals God het zond,
Hij leert, gezouten door het leed,
Hoe het hart blijft gezond.

Geen leugen wil de mond meer uit,
Het is toch niets dan schaamte;
Onder het glanzen van de huid
Kent men het bros geraamte.

Dood is geen schrik, de madelief
Is duizendmaal gestorven,
Al sterf ik eens, ik heb u lief
Op het groen gras van morgen.

Het rank geribd gevleugeld lijf
Van Scheba's koningin,
Salomo's vreugde, Gods verblijf,
Dat hebt gij weer, vriendin.

Alles dient eeuwig tot den lof
Van wie het heeft gebouwd,
Onsterfelijkheid bloeit in de stof
Als de viool in 't woud.

Wanneer men met de liefste ligt
Bekruipt ons vaak de vrees,
Wat wordt van dit verliefd gezicht
Wat wordt van dit rank vlees,

Wat wordt van deze borsten, thans
Schoon met de roos in top,

[p. 294]

 

De nacht verlichtende met glans,

 

Maanlichte rozenknop.

 

 

 

Maar dat is alles ongeduld,

 

De tijd wacht in de sterren;

 

Het vuur dat ons één nacht vervult

 

Komt eindeloos nieuw van verre.

 

 

 

Reken het vuur alleen, de as

 

Niet meer; 't is als het altijd was,

 

Wilt toch de dood niet tellen;

 

Wie telt de halmen in het gras

 

Voor en nadat de zeis er was?

 

Het gaat zich steeds herstellen;

 

Een engel maait, sinds Eva's dood,

 

Een engel zaaide bij haar dood

 

Het zaad der immortellen.