Verzamelde gedichten

[p. 276]

Ballade de tout mon coeur

Denk ik aan 't glas waaruit ik met u dronk

Eer het uw mond ontzonk,

Waarop de goede spreuk geschreven stond:

De tout mon coeur,

Dan denk ik weer aan wat mij werd ontzegd
Toen gij zijt in het diepe graf gelegd,
Die met uw laatsten adem hebt gezegd:

De tout mon coeur.

Zie ik de bloem, gestorven in het gras
Die deze lente nog uw vreugde was
Dan denk ik weer hoe moe gij hebt gezegd:

De tout mon coeur.

Hoor ik de deur, die kraakt in winternacht,
Dan staat het hart stil, dat u toch verwacht,

Ja, iedere nacht verwacht

De tout mon coeur.

Al is er niets, niets dan de winternacht,
Hoe hoor ik toch die zachte woorden weer,
Al woedt de wind, al slaat de regen neer

De tout mon coeur.

'k Wilde mijn werk doen in mijn eenzaamheid

Enu die verre zijt

Als grafschrift geven wat gij hebt gezegd:

De tout mon coeur

Dat was uw vraag, eer gij werd neergelegd

In dat wit bed, om niet weer op te staan,

Waar ik het kruis heb om uw hals gedaan,

De tout mon coeur

En op uw haar mijn handen heb gelegd
Die nacht, dat ik voor 't laatst u heb verstaan

Toen gij mij hebt gezegd: