Verzamelde gedichten

[p. 159]

Ballade van den merel

Mijn God, gij die de wereld vol van bloemen
En zon en licht en vreugde hebt gemaakt,
En mij om u dit alles op te noemen
Of ook het water tot de lippen raakt -
Is het omdat wie in een cel gezeten
De zwaluw met meer heimwee nestelen ziet,
En dat alleen wie daar zijn brood moet eten
Met muizen deelt, tot troost in zijn verdriet;
Is het daarom, dat als de ploeg den akker
Gij mij verscheurt, en maakt mij telkens wakker,
En zendt mij, als het raam des morgens blinkt
Den merel, die dat lied al eeuwen zingt?

Mijn God, gij hebt het alles zelf geschapen,
Vuur, bloemen, vogels, wijnrank en de vrouw;
Waarom, terwijl ik niets dan zacht wou slapen,
Houdt gij mij als een beest in 't halstertouw?
Waarom sta ik ter markt voor ieders oordeel,
Waar ieder mij van iederen kant beziet,
En zingt de merel, zonder leed of voordeel
Wat hij van u weet, en de mensen niet?
Zovelen hebben niets van u gevonden!
Waarom geeft gij óns, die u loven konden
Waarom geeft gij óns deze wereld niet.
Waarom vergeeft gij ons de wereld niet?

Mijn God, gij die de vlinders en de vrouwen
Gemaakt hebt, en het blauw vergeet-mij-niet,
Ik zocht u daarin, moet mij dát berouwen?
Ik zocht toch enkel maar een beter lied.
Die zongen, 't scheen mij dat zij weinig prezen!
Ik heb uw dichters voor en na gelezen,

[p. 160]

 

Ik zag naar hen, en zag uw rechters niet.

 

En ik zal altijd als de merel wezen,

 

Alleen, een veilig nest, dat ken ik niet.

 

Ik ben vanzelf de wereld ingevlogen

 

Ik heb gezongen en ik heb gelogen,

 

En waarom dat zo was, ik weet het niet.

 

 

 

Tenzij dat ons geslacht, van hen die zingen,

 

Ter wereld altijd als de merel is

 

Zingend en stervend, en de stervelingen

 

Voorzingend hoe dat niets en alles is.

 

Wat komt een dichter meer of minder er op aan?

 

Gij hebt profeten in het vuur doen staan.

 

Het vuur blijft loeien, en de hagel slaat,

 

De sneeuw blijft dalen, en de maaier gaat,

 

De wereld zal ons altijd zon en stenen zijn

 

En gij zult ons altijd te min bezongen zijn.

 

Als ik iets was, een merel was ik u.

 

Het gaat voorbij; 't is beter dicht bij u.

 

 

 

Zwarte prins merel op den groenen stam,

 

Wat weet gij dat de wereld nimmer leert,

 

Tenzij dat uit uw keel de nieuwe vlam

 

lederen dag een nieuwe wereld eert?

 

Al is het dan, dat God, die alles schiep,

 

Ons vroeger dan de anderen wakker riep

 

En sneller dan de anderen doet sterven,

 

Wie eenmaal tussen leliën sliep

 

En Gods naam zo vol vreugde riep

 

Als ik in mijns liefs armen,

 

Wat hoeft die nog erbarmen?

 

Die kan de wereld derven. -