Verzamelde gedichten

[p. 136]

Het vaste licht

Een kring van engelen kwam zingen
Boven het woest en schitterend licht,
Hun wiekslag en hun zachte zingen
Bande de woede van dat licht,
De glans die in hun ogen brandde
Verwon de onrust van dat licht,
Hun spel en 't spel van hunne handen
Beval en temde 't vliegend licht.

De snelle engelen wier muziek
Het vliegend licht deed staan en beven
En aarzelen onder hunne wiek
Hebben hun stemmen nog verheven
En allen glans gewekt die sliep;
Al 't licht lag aan hun voeten samen.
Toen was het dat zij afscheid namen
En ieder d'eigen sterren riep.

Zo scheidden zij op hunne wegen
En maakte elk zijn plaats bekend;
Het duizelende firmament,
Nog ademloos van die gezangen,
Zag zich in zijn gesternten hangen
Als een volmaakte harmonie
En ging zich fonkelend bewegen,
Nog bevend van die melodie.

De engelen in elkanders ogen
Zagen dat nieuw heelal bewogen,
Een ogenblik, een blik van God,
De sterren vonden hunne wegen
Terwijl die kracht hen nog deed beven.

[p. 137]

 

De hemel vond zijn wet geschreven.

 

Tot aan het einde van het leven

 

Beweegt het licht naar dit gebod.