Verzamelde gedichten

[p. 121]

Et in terra

[p. 123]

Afscheid bij een graf

Epiloog ‘In memoriam’

De groene duistere klimop
Fonkelt rondom den valen steen,
Een regen viel, een regen ging,
Er bleef een enkele waterdrop
Bevend verlicht, als hing er een
Betovering rondom dien steen.

Zo duister, glinsterend verlicht
Groeide de wereld om mij heen,
Haast was ik voor den dood gezwicht;
Een regen viel, een regen ging;
Voorbij ging die betovering
Vergaan was die herinnering.

Vanwaar, dat deze traan dan beeft
Waaraan het hart geen deel meer heeft;
Als kwam ik in een droom te staan
Na alles wat mij leven gaf,
Zo zag ik dit vergeten graf
Duister en groen weer voor mij staan.

Het was een lang verloren jeugd
Die mij hier wachtte en tot mij kwam
En mij mijn beide handen nam
En aanzag, wijl een zachte vreugd
In mij was, dat hij weder kwam,
Die welbekende, die zich niet
Met ander leven kon verstaan,
Die ik hier eenmaal achterliet,

[p. 124]

 

Tot wie ik weder kwam gegaan

 

En vond hem anders niet, getrouw

 

Tot in den dood om deze vrouw.

 

 

 

Dat oud verdriet kwam weer tot mij,

 

Maar als een vreemde werd het mij.

 

Mensen en sterren gaan voorbij,

 

Ook wij zijn maar een instrument

 

Dat telkens andere wijzen kent,

 

Het lied zoals het mij nu klinkt

 

Is of het van Gods vreugde zingt.

 

En deze tranen langs mijn wang

 

Zijn als vanouds, maar niet meer bang,

 

Zij kwamen mij, en zie, zij gaan,

 

Voorbij, als sterren gaan en maan.

 

Een regen viel, een regen ging,

 

Er rest een stille fonkeling,

 

Maar in het licht dat groeien ging

 

Van hier, werd de herinnering

 

Een schim, een schaduw achter mij.

 

En met dat ik die woorden zei

 

Weken de schaduwen van mij.

 

Ik stond alleen, een vale steen,

 

Een groene fonkelende klimop,

 

Stak in den kouden avond op.

 

 

 

Gods licht is altijd overal,

 

Ik weet dat het nooit einden zal;

 

En ik weet hoe ik na die jeugd

 

In tranen fonkelende vreugd

 

Geleerd heb uit het duister leed;

 

Het is niet dat ik het vergeet:

 

Dit is haar graf, een vale steen,

 

Gods regen fonkelt daaromheen.

 

Eens zal de regen ook zo dalen

[p. 125]

 

Op mij; maar thans mag ik niet dwalen,

 

Wegen op aarde zijn zovele,

 

Maar één weg moeten allen delen.

 

De doden wonen bij de doden

 

De levenden bij levenden,

 

Maar toch met eendere geboden

 

En in eenzelfde eeuwig licht;

 

Gods vreugde is onze eerste plicht,

 

Een zwarte taak, een heilig licht,

 

De arbeid van de levenden.

 

 

 

Wie voor zijn droefenissen zwicht

 

Die heeft Gods louter licht vergeten;

 

Dit is het enigst dat wij weten:

 

Gods vreugde is onze eerste plicht,

 

Een fonkelende druppel licht.