Verzamelde gedichten

[p. 69]

Strofen

1

Mij docht ik hoorde in droom geroep van wilde duiven,
een welbekend gezang voor al wie heeft bemind,
verlangens keergezang, dat in het hart begint
in 't wilde bos der wereld, in het wuiven
der duistere takken, als 't geen nest meer vindt.

En ik herkende weer de eentonige vervoering
woedende angst en onrust ieder uur;
een enkele rust, een enkele ontroering,
een stilte, en dan opnieuw de eendere beroering,
de klacht om vluchtigheid en toegemeten duur.

Toen riep een stem mij aan en zei dit is verleden,
herinner u, gij hebt een vlucht gedaan
op andere vleugelen, dit roepen is vergaan.
Ik geef in uwen mond een ander lied, een vrede,
dat gij na 't eerst gezang thans liefde moogt verstaan.

En zie, die liefde werd als van twee nachtegalen
zingen en tegenzang in een lied gans den nacht,
vinden, verliezen, zoeken en verdwalen
een fluisteren en vliegend ademhalen
een zaligspreken, als van God bedacht.

Dankbaarheid sloot en opende onze monden,
gezegend evenzeer in tederheid en kracht,
een wonder, onverpoosd in dezen nacht gevonden
een mond die lacht en weet zijn lach gezonden
en glimlacht heerlijker om zijn geschonken macht.

[p. 70]

 

Een edele glimlach brandt in stille donkere ogen

 

in helderen hartstocht, in een heilig licht;

 

elkander aan te zien gaf ons een nieuw vermogen;

 

de ogen sluiten zich en zien in ander licht

 

als ware het zichzelf het andere gezicht.

 

 

 

De handen weten niet welk heilig brood zij breken,

 

zij vinden 't ranke lijf gelijk een hart ontroerd,

 

geopend als een hart, gelijk een hart ontvoerd

 

in woorden, die zichzelven horen spreken,

 

een bron in ons sprong op en voert ons voort.

 

 

 

Zo werden wij bemind boven ons eigen minnen,

 

vervoerd tot zingen als een instrument,

 

waar melodieën een groot spel beginnen,

 

dat geen van ons in de' aanvang zelve kent,

 

maar spelende herkent met alle zinnen.

 

 

 

Zo keerde een glans ons leven weer te binnen,

 

als de avondster, waar 't eindeloos heelal

 

iederen nacht als nieuw mee gaat beginnen

 

en Gods groot licht ging op in onze zinnen,

 

een zingen, dat de sterren duren zal.

[p. 71]

2

Elkaar te zien bij middernacht
twee mensen zonder onderscheid,
glanzend als engelen verblijd,
wiegend als bloemen in hun pracht,

Twee witte rozen, bij een vlam
des bliksems plotseling gelijk
in een onmetelijk stil rijk
van licht, een eindeloos ogenblik,

Dat is genoeg, al werden blind
beide onze ogen, te verstaan
wat bloeien is, en dat vergaan
geen naam heeft voor wie eenmaal vindt.

Gods lied zingt verder, onze naam
vergaat, en onze pracht te zaam.
Wij keren weder, want het lied
zijn wij, en verder deert het niet.